Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, μίλησε σε ανοιχτή συγκέντρωση στο Ηράκλειο Κρήτης.
Παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία:
‹‹Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Φίλες και Φίλοι,
Σήμερα κατάλαβα γιατί, όταν πριν από μια εβδομάδα ζήτησα από τον πρωθυπουργό να έρθει σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση να κουβεντιάσουμε για την πορεία της οικονομίας και το «success story» της κυβέρνησης, το έβαλε στα πόδια. Δεν έχουν περάσει πάρα μόνο λίγες ημέρες από τότε που η κυβέρνηση Σαμαρά επιχείρησε να μας πουλήσει την καταστροφή της χώρας ως επιτυχία. Και η απόπειρα των γελωτοποιών της κυβέρνησης να μπολιάσουν με τεχνητή αισιοδοξία μια διαλυμένη κοινωνία, έγινε πικρό ανέκδοτο.
Σήμερα ένα έγγραφο του ΔΝΤ γελοιοποιεί ολοκληρωτικά την επικοινωνιακή επιχείρηση «success story».
Σε αυτό το έγγραφο είδαμε να ομολογούνται αυτά που η Αριστερά λέει από την πρώτη στιγμή στον κόσμο:
Ότι η Ελλάδα μπορούσε να διαπραγματευτεί το χρέος της, αλλά με ευθύνη του πολιτικού κατεστημένου δεν το έκανε.
Ότι το περίφημο κούρεμα των ιδιωτικών ομολόγων ήταν καταστροφή για τη χώρα.
Ότι η αποτυχία του προγράμματος είναι δεδομένη, αλλά το πρόγραμμα συνεχίζεται για να εξωθηθεί η χώρα στις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, την διάλυση του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα των παραγωγικών μας πόρων.
Και, τέλος, ότι η βιαιότητα και η σκληρότητα του προγράμματος το καθιστά αναποτελεσματικό, αλλά υπάρχουν πολιτικά συμφέροντα που επιβάλλουν την συνέχιση της καταστροφικής λιτότητας.
Είναι η πιο κυνική ομολογία ότι η χώρα οδηγείται συνειδητά σε απόλυτη καταστροφή και διάλυση. Είναι η πιο ωμή παραδοχή, ενός δολοφονικού σχεδίου σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Και με το σχέδιο αυτό, έχει συνδέσει την πολιτική του επιβίωση η τρικομματική κυβέρνηση.
«Success story»,λοιπόν, δεν είναι τα οικονομικά επιτεύγματα του Μνημονίου. Ούτε η προοπτική κάποιας ανάκαμψης.
«Success story» είναι το γεγονός ότι μετά από όσα έχουν κάνει, όσα έχουν υπογράψει και όσα έχουν παραδεχτεί ότι σκοπεύουν να κάνουν, καταφέρνουν να είναι ακόμα γαντζωμένοι στην εξουσία.
Και όσο παραμένουν γαντζωμένοι, τόσο επείγονται να ολοκληρώσουν το κυβερνητικό τους έργο. Να απολύσουν χιλιάδες κόσμο από δημόσιο σύμφωνα με την απαίτηση την τρόικας. Να ξεκινήσουν τους πλειστηριασμούς και να πετάξουν απελπισμένο κόσμο στον δρόμο, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των τραπεζιτών. Να ξεπουλήσουν ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αεριτζήδων υποτιθέμενων επενδυτών.
Και όταν μια νέα κραυγαλέα αποτυχία των στόχων αναδειχτεί, και η κοινωνία έχει κατεβεί ακόμα ένα επίπεδο προς την απόλυτη δυστυχία και εξαθλίωση, να προωθήσουν το επόμενο μνημόνιο. Με τα επόμενα μέτρα, τα επόμενα χαράτσια και τους επόμενους γύρους περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Και να το παρουσιάσουν ως τη νέα τεράστια κυβερνητική επιτυχία.
Έ, λοιπόν, ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: Φτάνει πια. Ο λαός πρέπει να τους σταματήσει. Να βάλει ένα οριστικό τέλος σε αυτή την πρωτοφανή υπόθεση καταστροφής και λεηλασίας. Να διεκδικήσει ένα μέλλον με δουλειά και αξιοπρέπεια.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η Κρήτη είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι ακριβώς ετοιμάζεται τον τόπο μας. Όλα τα κοράκια έχουν μαζευτεί και πετάνε πάνω από το νησί, ψάχνοντας fast track επιχειρηματικές ευκαιρίες σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος: Τουριστικές εγκαταστάσεις φαραωνικού τύπου, ενάντια σε κάθε χωροταξικό σχεδιασμό, και σε κάθε λογική σεβασμού στον περιβάλλον. Και, βεβαίως, με εργασιακές σχέσεις γαλέρας. Επιδοτούμενες ενεργειακές εγκαταστάσεις, δεκαπλάσιας ισχύος από τις πραγματικές ανάγκες του νησιού. Με ό,τι σημαίνει αυτό για τις περιοχές στις οποίες θα εγκατασταθούν.
Λιμάνια και αεροδρόμια που παραχωρούνται σε ιδιώτες. Και από υποδομές καθοριστικές για το δημόσιο συμφέρον, μετατρέπονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Καθιστώντας την οικονομία, την ανάπτυξη και την ζωή του νησιού όμηρο των επενδυτών.
Εργοστάσια καύσης απορριμμάτων. Η νέα σουπερ κερδοφόρα δραστηριότητα, που πλασάρεται δυναμικά, μαζί με τις περιβαλλοντικές της επιπτώσεις, για να εκτοπίσει μια και καλή την ανακύκλωση.
Φιλέτα του δημοσίου που εκχωρούνται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την περίφημη φράση που λέει ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Η κρίση είναι όντως ευκαιρία. Είναι ευκαιρία να ξεπουλήσουμε τις παραγωγικές δυνατότητες, την ομορφιά, το περιβάλλον, ακόμα και την αξία της ανθρώπινης εργασίας, σε μια χούφτα συμφέροντα.
Είναι ευκαιρία να υπονομεύσουμε τις παραγωγικές δυνατότητες ενός τόπου για δεκαετίες, και να δεσμεύσουμε ακόμα και το τελευταίο ευρώ που μπορεί να βγει στο νησί, υπέρ κάποιου ισχυρού ομίλου εγχώριων ή ξένων συμφερόντων.
Είναι ευκαιρία να αποδεσμευτούμε από κάθε νόμο ή αρχή που προστατεύει το περιβάλλον, τους αιγιαλούς, τους υδάτινους πόρους τις περιοχές φυσικού κάλους, προκειμένου να αυξηθούν τα μερίσματα κάποιας ανώνυμης εταιρείας.
Και ο λαός θα πρέπει να συνηθίσει σε μια πολύ πιο δύσκολη ζωή. Με συντάξεις πείνας. Με μια ανεργία πρωτοφανή, πέρα από κάθε όριο και διαρκώς αυξανόμενη. Και με όσους έχουν έστω και κάποια μερική απασχόληση να δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό ανασφάλιστοι. Με τους νέους, και ιδιαίτερα το επιστημονικό δυναμικό, να εγκαταλείπουν το νησί. Με τις δομές υγείας, τα νοσοκομεία σε ολόκληρη την Κρήτη, να οδηγούνται σε δραματική υποβάθμιση. Με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα και ιατρικό υλικό, με τα ράντζα να γεμίζουν όλο και περισσότερο τους διαδρόμους.
Αν αυτό είναι το παρόν μετά από τρία χρόνια Μνημονίου, ας μην σκεφτόμαστε καθόλου πως μπορεί να είναι το μέλλον. Εκτός αν αυτό το μέλλον το πάρουμε ξανά στα χέρια μας. Και το αλλάξουμε. Και έχει σημασία να το λέμε αυτό εδώ στην Κρήτη.
Γιατί πριν από 72 χρόνια, η Κρήτη έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, αρνούμενη να αποδεχτεί το μέλλον που της είχαν ετοιμάσει. Το πλήρωσε με τεράστιες θυσίες, αλλά δεν δείλιασε. Και αυτοί που δεν δειλιάζουν, που δεν σκύβουν το κεφάλι. Έχουν την ιστορία με το μέρος τους. Η Κρήτη παραμένει μέχρι σήμερα σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα.
Σήμερα που η κυβέρνηση, με πρωτοβουλία της λαϊκιστικής ακροδεξιάς του Σαμαρά, της χειρότερης δεξιάς που είδε ο τόπος από την μεταπολίτευση και μετά, κλείνει το ματάκι στους φασίστες. Τους απλώνει κάτω από το τραπέζι χέρι συνεννόησης πάνω σε θέματα εθνοκαπηλίας, ρατσισμού και ξενοφοβίας. Τους διασφαλίζει ότι θα συνεχίσουν να συγκαλύπτουν την εγκληματική τους δράση κάτω από την άνετη πολιτική κάλυψη του πολιτικού κόμματος.
Και με την υποκριτική θεωρία των δύο άκρων, που έχει ως στόχο την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, νομιμοποιεί τους φασίστες, τους παχαίνει και τους εδραιώνει στο πολιτικό σύστημα. Δεν μας κάνει εντύπωση αυτό. Ο κ. Σαμαράς και το στενό του επιτελείο εκπροσωπούν ένα είδος δεξιάς που νομίζαμε ότι έχει πλέον εκλείψει.
Ένα είδος δεξιάς, που σε αντίθεση με τα γνήσια όπως πιστεύουμε δημοκρατικά αισθήματα της πλειοψηφίας των υποστηρικτών της, δεν θεωρούσε ποτέ μειονέκτημα της, τις καλές σχέσεις με την ακροδεξιά.
Απορούμε, όμως, με τους συγκυβερνώντες. Με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, που ισχυρίζονται ακόμα ότι εκφράζουν τον προοδευτικό χώρο. Που δέχονται τα χαστούκια και τα τετελεσμένα απανωτά. Που μόλις μετά βίας καταφέρνουν να ψελλίσουν κάποια ένσταση για να μην αναιρέσουν εντελώς τον εαυτό τους. Και που μαζεύουν αυτή την ένσταση αμέσως μόλις οι κύκλοι του Μαξίμου ψελλίσουν την λέξη εκλογές. Τότε σπεύδουν ευθύς αμέσως να διαβεβαιώσουν ότι δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να απειλήσουν την συνοχή της κυβέρνησης.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι καινούριο. Είναι ένα σύστημα σε βαθειά κρίση. Αρπακτικό και επιθετικό ως εκεί που δεν παίρνει. Και το οποίο ταυτόχρονα τρέμει την δημοκρατία, την ελεύθερη αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Και σιγά σιγά στρέφεται και αναζητά κάλυψη και βοήθεια από το φασισμό.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η Αριστερά είναι εδώ για να παλέψει μαζί με το λαό. Για να υπερασπιστεί την κοινωνία. Για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε η χώρα να απελευθερωθεί από το Μνημόνιο και να προχωρήσει σε έναν εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης.
Προχθές καταθέσαμε τις προτάσεις μας για την άμεση αντιμετώπιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανασφάλειας. Δεν λένε κάτι υπερεπαναστατικό. Ούτε υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Λένε το αυτονόητο. Αυτό που όλοι εκτός από την κυβέρνηση καταλαβαίνουν:
Ότι ένα σπίτι που βρίσκεται πλέον χωρίς κανένα εισόδημα, δεν είναι σε θέση να πληρώσει χαράτσια.
Ότι στο σημείο που βρισκόμαστε η διασφάλιση στέγης, τροφής και φροντίδας των παιδιών, για όλους ανεξαιρέτως, είναι πρώτη πολιτική προτεραιότητα.
Ότι όλα τα σπίτια πρέπει να έχουν πρόσβαση σε νερό και ενέργεια, καθώς και σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Και τι μας απάντησαν στα αυτονόητα; Που θα βρείτε τα λεφτά. Μας κατηγόρησαν ότι δημαγωγούμε. Ποιοι; Αυτοί που οραματίζονται την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Αυτοί που πετάνε τα χρήματα των φορολογουμένων εδώ και τρία χρόνια σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Αυτοί που έχουν διαλύσει εντελώς την οικονομία και έχουν βγάλει έναν στους τρεις ανθρώπους εκτός αγοράς εργασίας. Αυτοί που κρύβανε στα συρτάρια τους τη λίστα Λαγκάρντ με τους μεγαλοφοροφυγάδες.
Είναι η ώρα να ξεσηκωθεί η κοινωνία. ΝΑ αγωνιστεί για ισότητα, για κοινωνική συνοχή, για ζωή και αξιοπρέπεια. Δεν ονειρευόμαστε μια ουτοπική επανάσταση. Υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο. Το δικαίωμα μιας χώρας να μην γυρίζει εκατό χρόνια πίσω. Και θα το καταφέρουμε. Θα το καταφέρουμε με την ασυμβίβαστη πολιτική δράση της Αριστεράς, και με την δύναμη της λαϊκής κινητοποίησης.
Στις περασμένες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε την νομιμοποίηση και την συνέχιση της λιτότητας. Γύρω του συσπειρώθηκε η κοινωνία που απαιτούσε κοινωνική δικαιοσύνη και δικαίωμα στην ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε διεθνές σύμβολο αντίστασης και απελευθέρωσης.
Αυτές τις μέρες, στην Τουρκία, υπάρχει ένας μεγάλος ξεσηκωμός για δημοκρατία και αξιοπρέπεια, με πρωτοπόρα την νεολαία. Και εκεί, στους τοίχους, μαζί με άλλα συνθήματα, εμφανίστηκε το δικό μας όνομα: ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο είχε γίνει και λίγο πιο παλιά στις ισπανικές εκλογές. Δεν περιμένει πλέον μόνο η ελληνική κοινωνία από εμάς. Περιμένει όλος ό κόσμος.Η Ευρώπη περίμενε από την Ελλάδα την σπίθα μιας μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. Οι εξεγερμένοι της πλατείας Ταξίμ αναγνωρίζουν σε εμάς ένα κόμματος αριστεράς, που τρόμαξε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και απείλησε τους συσχετισμούς.
Και αυτή την προσδοκία θα κάνουμε ότι μπορούσε να την δικαιώσουμε. Να αλλάξουμε τον δρόμο. Να πετάξουμε από επάνω μας τα δεσμά του Μνημονίου. Να ξελασπώσουμε το μέλλον. Με διαρκή αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και το καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας. Με συνεχή δράση και παρουσία στο πλευρό των αδύναμων. Για αξιοπρέπεια και κοινωνική αλληλεγγύη παντού και για όλους. Με ασυμβίβαστο μέτωπο απέναντι στον ρατσισμό και τον φασισμό. Τόσο τον ανοιχτό, όσο και τον συγκαλυμμένο που είναι ακόμα πιο επικίνδυνος. Με ανένδοτο αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιώματα. Που σήμερα τίθενται σε ανοιχτή αμφισβήτηση. Προκειμένου η κοινοβουλευτική υποβάθμιση, ο περιορισμός των ελευθεριών, και όπου χρειάζεται και η ανοιχτή καταστολή, να κάνουν λιγότερο δύσκολη την εφαρμογή της πολιτικής των Μνημονίων. ΄
Ο πρωθυπουργός έχει συναντηθεί πιο πολλές φορές με την κ. Μέρκελ, παρά με την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Οι υπουργοί κρύβονται από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τα μέτρα και τα μνημόνια περνάνε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς κουβέντα, προκειμένου να μαντρωθούν οι πλειοψηφίες. Στην προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ γίνεται μια επιθετική απόπειρα συγκάλυψης και προστασίας των ενόχων που βρίσκονται ακόμα μέσα στο πολιτικό σύστημα.
Και ακόμα, ενάντια στις τοπικές κοινωνίες που αντιστέκονται, εξαπολύεται ένα όργιο καταστολής. Και άνθρωποι σύρονται στα κρατητήρια και τα δικαστήρια προκειμένου να κυριαρχήσει ο φόβος. Άραγε ποιό είναι το επόμενο βήμα;
Η κοινωνία βουλιάζει, το μνημόνιο έχει οδηγήσει σε ανθρωπιστική κρίση και αυτοί, μαζί με τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια, μιλάνε για επιτυχία και λένε εκλογές θα κάνουμε το 2016.Μήπως το επόμενο βήμα θα είναι να τις αναστείλουν και τελείως τις εκλογές;
Νομίζω ότι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές κάποιοι το σκέφτονται ήδη, προφανώς επειδή αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα μιας συντριπτικής ήττας.
Είμαστε λοιπόν σε αυτό το σημείο καμπής.
Το σημείο που ο λαός, με πρωτοπόρο την αριστερά, οφείλει να κάνει το μεγάλο βήμα. Και να συγκροτήσει ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα καταγγείλει τα Μνημόνια, θα επανακαθορίσει την στρατηγική εξόδου από την κρίση και θα δρομολογήσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, όπου η ανάπτυξη θα συμβαδίζει με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και όχι με τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις κάποιων ελάχιστων.
Στην κατεύθυνση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη μεγάλη μετάβαση. Από μια συμμαχία αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, σε έναν σύγχρονο ενιαίο μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ένα κόμμα με σαφέστατη, ολοκληρωμένη και πειστική αριστερή πρόταση εξουσίας. Ένα κόμμα με φιλοδοξία και σχέδιο, να είναι ο πολιτικός φορέας μιας ιστορικής πολιτικής και κοινωνικής στροφής στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ένα κόμμα δημοκρατικό, πολυτασικό, αλλά ταυτόχρονα πολιτικά αποτελεσματικό. Ένα κόμμα με γερές βάσεις στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους νέους, στους επισφαλώς εργαζομένους, στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Μόνο ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να είναι φορέας μιας μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. Θα το κάνουμε μέσα από το ιδρυτικό μας συνέδριο. Ένα συνέδριο, οι διαδικασίες του οποίου δεν θα μας αποκόψουν, αλλά θα μας συνδέσουν ακόμα περισσότερο με την κοινωνική πραγματικότητα. Ένα συνέδριο στο επίκεντρο του οποίου θα είναι όχι οι εσωτερικές ισορροπίες, αλλά η στρατηγική ενός εναλλακτικού δρόμου για την Ελλάδα.
Η απελευθέρωση από το Μνημόνιο, η αντίσταση στην δικτατορία των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, το δικό μας πρότυπο ανάπτυξης, η μάχη για μια δημοκρατική κοινωνική αλλαγή στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επιτρέψτε μου μερικές προσωπικές σκέψεις που γέννησαν η πείρα, αλλά και η συζήτηση για το κόμμα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Τι είναι για μας το κόμμα;
Ένα μεγάλο εργαστήριο πολιτικής, ένα επιτελείο για την επεξεργασία της στρατηγικής και της τακτικής μας. Ένα εργαλείο για την προώθηση αυτής της πολιτικής στην κοινωνία. Ένας δρόμος ή μάλλον πολλοί, χιλιάδες δρόμοι, που μας ενώνουν με την κοινωνία.
Ταυτόχρονα, όμως, ένα αριστερό κόμμα είναι, πρέπει να είναι το σπίτι μας, το σπίτι όλων των ταπεινών και καταφρονεμένων, για να θυμηθώ τον Ντοστογιέφσκι. Ανοιχτό, πλουραλιστικό, ανεκτικό, λαϊκό με την πιο λαϊκή έννοια του όρου. Ο Λένιν, μιλώντας για τους μπολσεβίκους έγραφε ότι το κόμμα πρέπει όχι μόνο να βρίσκεται παντού, αλλά και να μην ορθώνει τείχη απέναντι σε κείνους που θέλει να εκπροσωπεί. Να ταυτίζεται ως ένα βαθμό μ’ αυτούς.
Εμείς, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, θέλουμε αυτή την ταύτιση με τα πιο ζωντανά, τα πιο μαχητικά, τα πιο πρωτοπόρα στρώματα της κοινωνίας, όσο πιο πλατιά και πιο βαθιά γίνεται. Όχι για να τους κάνουμε το δάσκαλο, συνοφρυωμένοι και γεμάτοι απαντήσεις για όλα. Αλλά για να μαθητεύουμε, ταυτόχρονα, στο μεγάλο σχολείο της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των μανάδων, των γυναικών -όλων εκείνων που μοχθούν για το ψωμί της οικογένειας και τη μόρφωση των παιδιών τους. Για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, όπως λέει ο Ρίτσος.
Δεν είμαστε και δεν θέλουμε να γίνουμε κόμμα στελεχών, σοφών κατ’ απονομήν, κατόχων της απόλυτης αλήθειας.«Πρόσεξα», λέει ο κύριος Κώυνερ του Μπρεχτ, «ότι κάνουμε πολλούς να τρομάζουν από τη θεωρία μας, επειδή βρίσκουμε στο κάθε ερώτημα και μια απάντηση.» Δεν θα μπορούσαμε, για το καλό της προπαγάνδας, να κάνουμε έναν κατάλογο των ερωτημάτων εκείνων που μας φαίνονται τελείως αναπάντητα;
Ναι, εμείς θέλουμε ένα κόμμα που να προσέρχεται ταπεινά στο λαό, να απαντά στις αγωνίες του, αλλά και να αναζητά από το λαό απαντήσεις -γιατί οι απαντήσεις δεν γεννιούνται μόνο, ούτε κυρίως, στα κομματικά επιτελεία. Ένα τέτοιο κόμμα λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό στη λειτουργία του, ανοιχτό σε απόψεις και αντιπαραθέσεις, κόμμα των μελών του, κόμμα των κοινωνικών δυνάμεων που θέλει να υπηρετεί.
Αριστερός για μας, μέλος ή φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει άνθρωπος που δεν διαπραγματεύεται την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης για οποιοδήποτε λόγο.Και είναι η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης η μόνη εγγύηση και για την αλληλεγγύη, και για τη συλλογικότητα, αλλά και -κυρίως αυτό- για τη χάραξη κάθε φορά της πιο σωστής γραμμής. Διαλεγόμαστε, συζητάμε, διαφωνούμε, και δημόσια αν χρειαστεί, για την πολιτική μας. Αυτή είναι η μια πλευρά της συλλογικής μας ευθύνης. Αλλά και υπερασπιζόμαστε όσα συλλογικά αποφασίζουμε, ξέρουμε τη σημασία ης συνειδητής πειθαρχίας, δρούμε όλοι μαζί στους κοινούς στόχους -αυτή είναι η άλλη πλευρά της συλλογικότητας.
Γιατί ένα αριστερό κόμμα είναι κόμμα δράσης, κόμμα με αγωνιστική ταυτότητα, κόμμα ανατροπών, κόμμα που θέλει να καταλάβει τον κόσμο για να τον αλλάξει. Κι αυτό απαιτεί ενότητα θέλησης, καθαρούς λογαριασμούς, αποφασιστικότητα, συνειδητή στράτευση -χαρακτηριστικά που μας κληροδότησαν οι αγώνες και οι αγωνιστές της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Κάποτε, ένας από τους πρωτεργάτες της νίκης κατά του ναζισμού είχε πει:
«Το να βλέπεις, είναι ένα πράγμα.
Το να βλέπεις αυτό που κοιτάς, είναι ένα άλλο.
Το να καταλαβαίνεις αυτό που βλέπεις, είναι άλλο.
Το να μαθαίνεις απ’ αυτό, είναι κάτι άλλο.
Αλλά το να ενεργείς με βάση αυτό που μαθαίνεις, είναι που πραγματικά έχει σημασία».
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: δεν θα τους αφήσουμε να καταστρέψουν την κοινωνία, την ζωή, το μέλλον αυτού του τόπου.
Είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε εδώ για να επιβεβαιώσουμε μια ακόμα φορά ότι η ιστορία γράφεται με κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε εδώ για να ανοίξουμε μια νέα σελίδα σε αυτό τον τόπο. Με την Αριστερά και τον λαό, για την ζωή, την δουλειά, το μέλλον.
Θα νικήσουμε.
Έχουμε ιστορικό χρέος να νικήσουμε››.
Ότι το περίφημο κούρεμα των ιδιωτικών ομολόγων ήταν καταστροφή για τη χώρα.
Ότι η αποτυχία του προγράμματος είναι δεδομένη, αλλά το πρόγραμμα συνεχίζεται για να εξωθηθεί η χώρα στις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, την διάλυση του δημόσιου τομέα και το ξεπούλημα των παραγωγικών μας πόρων.
Και, τέλος, ότι η βιαιότητα και η σκληρότητα του προγράμματος το καθιστά αναποτελεσματικό, αλλά υπάρχουν πολιτικά συμφέροντα που επιβάλλουν την συνέχιση της καταστροφικής λιτότητας.
Είναι η πιο κυνική ομολογία ότι η χώρα οδηγείται συνειδητά σε απόλυτη καταστροφή και διάλυση. Είναι η πιο ωμή παραδοχή, ενός δολοφονικού σχεδίου σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. Και με το σχέδιο αυτό, έχει συνδέσει την πολιτική του επιβίωση η τρικομματική κυβέρνηση.
«Success story»,λοιπόν, δεν είναι τα οικονομικά επιτεύγματα του Μνημονίου. Ούτε η προοπτική κάποιας ανάκαμψης.
«Success story» είναι το γεγονός ότι μετά από όσα έχουν κάνει, όσα έχουν υπογράψει και όσα έχουν παραδεχτεί ότι σκοπεύουν να κάνουν, καταφέρνουν να είναι ακόμα γαντζωμένοι στην εξουσία.
Και όσο παραμένουν γαντζωμένοι, τόσο επείγονται να ολοκληρώσουν το κυβερνητικό τους έργο. Να απολύσουν χιλιάδες κόσμο από δημόσιο σύμφωνα με την απαίτηση την τρόικας. Να ξεκινήσουν τους πλειστηριασμούς και να πετάξουν απελπισμένο κόσμο στον δρόμο, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των τραπεζιτών. Να ξεπουλήσουν ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αεριτζήδων υποτιθέμενων επενδυτών.
Και όταν μια νέα κραυγαλέα αποτυχία των στόχων αναδειχτεί, και η κοινωνία έχει κατεβεί ακόμα ένα επίπεδο προς την απόλυτη δυστυχία και εξαθλίωση, να προωθήσουν το επόμενο μνημόνιο. Με τα επόμενα μέτρα, τα επόμενα χαράτσια και τους επόμενους γύρους περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Και να το παρουσιάσουν ως τη νέα τεράστια κυβερνητική επιτυχία.
Έ, λοιπόν, ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: Φτάνει πια. Ο λαός πρέπει να τους σταματήσει. Να βάλει ένα οριστικό τέλος σε αυτή την πρωτοφανή υπόθεση καταστροφής και λεηλασίας. Να διεκδικήσει ένα μέλλον με δουλειά και αξιοπρέπεια.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η Κρήτη είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι ακριβώς ετοιμάζεται τον τόπο μας. Όλα τα κοράκια έχουν μαζευτεί και πετάνε πάνω από το νησί, ψάχνοντας fast track επιχειρηματικές ευκαιρίες σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος: Τουριστικές εγκαταστάσεις φαραωνικού τύπου, ενάντια σε κάθε χωροταξικό σχεδιασμό, και σε κάθε λογική σεβασμού στον περιβάλλον. Και, βεβαίως, με εργασιακές σχέσεις γαλέρας. Επιδοτούμενες ενεργειακές εγκαταστάσεις, δεκαπλάσιας ισχύος από τις πραγματικές ανάγκες του νησιού. Με ό,τι σημαίνει αυτό για τις περιοχές στις οποίες θα εγκατασταθούν.
Λιμάνια και αεροδρόμια που παραχωρούνται σε ιδιώτες. Και από υποδομές καθοριστικές για το δημόσιο συμφέρον, μετατρέπονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Καθιστώντας την οικονομία, την ανάπτυξη και την ζωή του νησιού όμηρο των επενδυτών.
Εργοστάσια καύσης απορριμμάτων. Η νέα σουπερ κερδοφόρα δραστηριότητα, που πλασάρεται δυναμικά, μαζί με τις περιβαλλοντικές της επιπτώσεις, για να εκτοπίσει μια και καλή την ανακύκλωση.
Φιλέτα του δημοσίου που εκχωρούνται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την περίφημη φράση που λέει ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Η κρίση είναι όντως ευκαιρία. Είναι ευκαιρία να ξεπουλήσουμε τις παραγωγικές δυνατότητες, την ομορφιά, το περιβάλλον, ακόμα και την αξία της ανθρώπινης εργασίας, σε μια χούφτα συμφέροντα.
Είναι ευκαιρία να υπονομεύσουμε τις παραγωγικές δυνατότητες ενός τόπου για δεκαετίες, και να δεσμεύσουμε ακόμα και το τελευταίο ευρώ που μπορεί να βγει στο νησί, υπέρ κάποιου ισχυρού ομίλου εγχώριων ή ξένων συμφερόντων.
Είναι ευκαιρία να αποδεσμευτούμε από κάθε νόμο ή αρχή που προστατεύει το περιβάλλον, τους αιγιαλούς, τους υδάτινους πόρους τις περιοχές φυσικού κάλους, προκειμένου να αυξηθούν τα μερίσματα κάποιας ανώνυμης εταιρείας.
Και ο λαός θα πρέπει να συνηθίσει σε μια πολύ πιο δύσκολη ζωή. Με συντάξεις πείνας. Με μια ανεργία πρωτοφανή, πέρα από κάθε όριο και διαρκώς αυξανόμενη. Και με όσους έχουν έστω και κάποια μερική απασχόληση να δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό ανασφάλιστοι. Με τους νέους, και ιδιαίτερα το επιστημονικό δυναμικό, να εγκαταλείπουν το νησί. Με τις δομές υγείας, τα νοσοκομεία σε ολόκληρη την Κρήτη, να οδηγούνται σε δραματική υποβάθμιση. Με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, φάρμακα και ιατρικό υλικό, με τα ράντζα να γεμίζουν όλο και περισσότερο τους διαδρόμους.
Αν αυτό είναι το παρόν μετά από τρία χρόνια Μνημονίου, ας μην σκεφτόμαστε καθόλου πως μπορεί να είναι το μέλλον. Εκτός αν αυτό το μέλλον το πάρουμε ξανά στα χέρια μας. Και το αλλάξουμε. Και έχει σημασία να το λέμε αυτό εδώ στην Κρήτη.
Γιατί πριν από 72 χρόνια, η Κρήτη έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, αρνούμενη να αποδεχτεί το μέλλον που της είχαν ετοιμάσει. Το πλήρωσε με τεράστιες θυσίες, αλλά δεν δείλιασε. Και αυτοί που δεν δειλιάζουν, που δεν σκύβουν το κεφάλι. Έχουν την ιστορία με το μέρος τους. Η Κρήτη παραμένει μέχρι σήμερα σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα.
Σήμερα που η κυβέρνηση, με πρωτοβουλία της λαϊκιστικής ακροδεξιάς του Σαμαρά, της χειρότερης δεξιάς που είδε ο τόπος από την μεταπολίτευση και μετά, κλείνει το ματάκι στους φασίστες. Τους απλώνει κάτω από το τραπέζι χέρι συνεννόησης πάνω σε θέματα εθνοκαπηλίας, ρατσισμού και ξενοφοβίας. Τους διασφαλίζει ότι θα συνεχίσουν να συγκαλύπτουν την εγκληματική τους δράση κάτω από την άνετη πολιτική κάλυψη του πολιτικού κόμματος.
Και με την υποκριτική θεωρία των δύο άκρων, που έχει ως στόχο την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, νομιμοποιεί τους φασίστες, τους παχαίνει και τους εδραιώνει στο πολιτικό σύστημα. Δεν μας κάνει εντύπωση αυτό. Ο κ. Σαμαράς και το στενό του επιτελείο εκπροσωπούν ένα είδος δεξιάς που νομίζαμε ότι έχει πλέον εκλείψει.
Ένα είδος δεξιάς, που σε αντίθεση με τα γνήσια όπως πιστεύουμε δημοκρατικά αισθήματα της πλειοψηφίας των υποστηρικτών της, δεν θεωρούσε ποτέ μειονέκτημα της, τις καλές σχέσεις με την ακροδεξιά.
Απορούμε, όμως, με τους συγκυβερνώντες. Με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, που ισχυρίζονται ακόμα ότι εκφράζουν τον προοδευτικό χώρο. Που δέχονται τα χαστούκια και τα τετελεσμένα απανωτά. Που μόλις μετά βίας καταφέρνουν να ψελλίσουν κάποια ένσταση για να μην αναιρέσουν εντελώς τον εαυτό τους. Και που μαζεύουν αυτή την ένσταση αμέσως μόλις οι κύκλοι του Μαξίμου ψελλίσουν την λέξη εκλογές. Τότε σπεύδουν ευθύς αμέσως να διαβεβαιώσουν ότι δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να απειλήσουν την συνοχή της κυβέρνησης.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι καινούριο. Είναι ένα σύστημα σε βαθειά κρίση. Αρπακτικό και επιθετικό ως εκεί που δεν παίρνει. Και το οποίο ταυτόχρονα τρέμει την δημοκρατία, την ελεύθερη αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Και σιγά σιγά στρέφεται και αναζητά κάλυψη και βοήθεια από το φασισμό.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η Αριστερά είναι εδώ για να παλέψει μαζί με το λαό. Για να υπερασπιστεί την κοινωνία. Για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε η χώρα να απελευθερωθεί από το Μνημόνιο και να προχωρήσει σε έναν εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης.
Προχθές καταθέσαμε τις προτάσεις μας για την άμεση αντιμετώπιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανασφάλειας. Δεν λένε κάτι υπερεπαναστατικό. Ούτε υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Λένε το αυτονόητο. Αυτό που όλοι εκτός από την κυβέρνηση καταλαβαίνουν:
Ότι ένα σπίτι που βρίσκεται πλέον χωρίς κανένα εισόδημα, δεν είναι σε θέση να πληρώσει χαράτσια.
Ότι στο σημείο που βρισκόμαστε η διασφάλιση στέγης, τροφής και φροντίδας των παιδιών, για όλους ανεξαιρέτως, είναι πρώτη πολιτική προτεραιότητα.
Ότι όλα τα σπίτια πρέπει να έχουν πρόσβαση σε νερό και ενέργεια, καθώς και σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Και τι μας απάντησαν στα αυτονόητα; Που θα βρείτε τα λεφτά. Μας κατηγόρησαν ότι δημαγωγούμε. Ποιοι; Αυτοί που οραματίζονται την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Αυτοί που πετάνε τα χρήματα των φορολογουμένων εδώ και τρία χρόνια σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Αυτοί που έχουν διαλύσει εντελώς την οικονομία και έχουν βγάλει έναν στους τρεις ανθρώπους εκτός αγοράς εργασίας. Αυτοί που κρύβανε στα συρτάρια τους τη λίστα Λαγκάρντ με τους μεγαλοφοροφυγάδες.
Είναι η ώρα να ξεσηκωθεί η κοινωνία. ΝΑ αγωνιστεί για ισότητα, για κοινωνική συνοχή, για ζωή και αξιοπρέπεια. Δεν ονειρευόμαστε μια ουτοπική επανάσταση. Υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο. Το δικαίωμα μιας χώρας να μην γυρίζει εκατό χρόνια πίσω. Και θα το καταφέρουμε. Θα το καταφέρουμε με την ασυμβίβαστη πολιτική δράση της Αριστεράς, και με την δύναμη της λαϊκής κινητοποίησης.
Στις περασμένες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε την νομιμοποίηση και την συνέχιση της λιτότητας. Γύρω του συσπειρώθηκε η κοινωνία που απαιτούσε κοινωνική δικαιοσύνη και δικαίωμα στην ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε διεθνές σύμβολο αντίστασης και απελευθέρωσης.
Αυτές τις μέρες, στην Τουρκία, υπάρχει ένας μεγάλος ξεσηκωμός για δημοκρατία και αξιοπρέπεια, με πρωτοπόρα την νεολαία. Και εκεί, στους τοίχους, μαζί με άλλα συνθήματα, εμφανίστηκε το δικό μας όνομα: ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο είχε γίνει και λίγο πιο παλιά στις ισπανικές εκλογές. Δεν περιμένει πλέον μόνο η ελληνική κοινωνία από εμάς. Περιμένει όλος ό κόσμος.Η Ευρώπη περίμενε από την Ελλάδα την σπίθα μιας μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. Οι εξεγερμένοι της πλατείας Ταξίμ αναγνωρίζουν σε εμάς ένα κόμματος αριστεράς, που τρόμαξε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και απείλησε τους συσχετισμούς.
Και αυτή την προσδοκία θα κάνουμε ότι μπορούσε να την δικαιώσουμε. Να αλλάξουμε τον δρόμο. Να πετάξουμε από επάνω μας τα δεσμά του Μνημονίου. Να ξελασπώσουμε το μέλλον. Με διαρκή αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και το καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας. Με συνεχή δράση και παρουσία στο πλευρό των αδύναμων. Για αξιοπρέπεια και κοινωνική αλληλεγγύη παντού και για όλους. Με ασυμβίβαστο μέτωπο απέναντι στον ρατσισμό και τον φασισμό. Τόσο τον ανοιχτό, όσο και τον συγκαλυμμένο που είναι ακόμα πιο επικίνδυνος. Με ανένδοτο αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιώματα. Που σήμερα τίθενται σε ανοιχτή αμφισβήτηση. Προκειμένου η κοινοβουλευτική υποβάθμιση, ο περιορισμός των ελευθεριών, και όπου χρειάζεται και η ανοιχτή καταστολή, να κάνουν λιγότερο δύσκολη την εφαρμογή της πολιτικής των Μνημονίων. ΄
Ο πρωθυπουργός έχει συναντηθεί πιο πολλές φορές με την κ. Μέρκελ, παρά με την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Οι υπουργοί κρύβονται από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τα μέτρα και τα μνημόνια περνάνε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς κουβέντα, προκειμένου να μαντρωθούν οι πλειοψηφίες. Στην προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ γίνεται μια επιθετική απόπειρα συγκάλυψης και προστασίας των ενόχων που βρίσκονται ακόμα μέσα στο πολιτικό σύστημα.
Και ακόμα, ενάντια στις τοπικές κοινωνίες που αντιστέκονται, εξαπολύεται ένα όργιο καταστολής. Και άνθρωποι σύρονται στα κρατητήρια και τα δικαστήρια προκειμένου να κυριαρχήσει ο φόβος. Άραγε ποιό είναι το επόμενο βήμα;
Η κοινωνία βουλιάζει, το μνημόνιο έχει οδηγήσει σε ανθρωπιστική κρίση και αυτοί, μαζί με τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια, μιλάνε για επιτυχία και λένε εκλογές θα κάνουμε το 2016.Μήπως το επόμενο βήμα θα είναι να τις αναστείλουν και τελείως τις εκλογές;
Νομίζω ότι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές κάποιοι το σκέφτονται ήδη, προφανώς επειδή αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα μιας συντριπτικής ήττας.
Είμαστε λοιπόν σε αυτό το σημείο καμπής.
Το σημείο που ο λαός, με πρωτοπόρο την αριστερά, οφείλει να κάνει το μεγάλο βήμα. Και να συγκροτήσει ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα καταγγείλει τα Μνημόνια, θα επανακαθορίσει την στρατηγική εξόδου από την κρίση και θα δρομολογήσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, όπου η ανάπτυξη θα συμβαδίζει με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και όχι με τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις κάποιων ελάχιστων.
Στην κατεύθυνση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη μεγάλη μετάβαση. Από μια συμμαχία αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, σε έναν σύγχρονο ενιαίο μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ένα κόμμα με σαφέστατη, ολοκληρωμένη και πειστική αριστερή πρόταση εξουσίας. Ένα κόμμα με φιλοδοξία και σχέδιο, να είναι ο πολιτικός φορέας μιας ιστορικής πολιτικής και κοινωνικής στροφής στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ένα κόμμα δημοκρατικό, πολυτασικό, αλλά ταυτόχρονα πολιτικά αποτελεσματικό. Ένα κόμμα με γερές βάσεις στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους νέους, στους επισφαλώς εργαζομένους, στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Μόνο ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να είναι φορέας μιας μεγάλης κοινωνικής αλλαγής. Θα το κάνουμε μέσα από το ιδρυτικό μας συνέδριο. Ένα συνέδριο, οι διαδικασίες του οποίου δεν θα μας αποκόψουν, αλλά θα μας συνδέσουν ακόμα περισσότερο με την κοινωνική πραγματικότητα. Ένα συνέδριο στο επίκεντρο του οποίου θα είναι όχι οι εσωτερικές ισορροπίες, αλλά η στρατηγική ενός εναλλακτικού δρόμου για την Ελλάδα.
Η απελευθέρωση από το Μνημόνιο, η αντίσταση στην δικτατορία των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, το δικό μας πρότυπο ανάπτυξης, η μάχη για μια δημοκρατική κοινωνική αλλαγή στην Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επιτρέψτε μου μερικές προσωπικές σκέψεις που γέννησαν η πείρα, αλλά και η συζήτηση για το κόμμα που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Τι είναι για μας το κόμμα;
Ένα μεγάλο εργαστήριο πολιτικής, ένα επιτελείο για την επεξεργασία της στρατηγικής και της τακτικής μας. Ένα εργαλείο για την προώθηση αυτής της πολιτικής στην κοινωνία. Ένας δρόμος ή μάλλον πολλοί, χιλιάδες δρόμοι, που μας ενώνουν με την κοινωνία.
Ταυτόχρονα, όμως, ένα αριστερό κόμμα είναι, πρέπει να είναι το σπίτι μας, το σπίτι όλων των ταπεινών και καταφρονεμένων, για να θυμηθώ τον Ντοστογιέφσκι. Ανοιχτό, πλουραλιστικό, ανεκτικό, λαϊκό με την πιο λαϊκή έννοια του όρου. Ο Λένιν, μιλώντας για τους μπολσεβίκους έγραφε ότι το κόμμα πρέπει όχι μόνο να βρίσκεται παντού, αλλά και να μην ορθώνει τείχη απέναντι σε κείνους που θέλει να εκπροσωπεί. Να ταυτίζεται ως ένα βαθμό μ’ αυτούς.
Εμείς, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, θέλουμε αυτή την ταύτιση με τα πιο ζωντανά, τα πιο μαχητικά, τα πιο πρωτοπόρα στρώματα της κοινωνίας, όσο πιο πλατιά και πιο βαθιά γίνεται. Όχι για να τους κάνουμε το δάσκαλο, συνοφρυωμένοι και γεμάτοι απαντήσεις για όλα. Αλλά για να μαθητεύουμε, ταυτόχρονα, στο μεγάλο σχολείο της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των μανάδων, των γυναικών -όλων εκείνων που μοχθούν για το ψωμί της οικογένειας και τη μόρφωση των παιδιών τους. Για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, όπως λέει ο Ρίτσος.
Δεν είμαστε και δεν θέλουμε να γίνουμε κόμμα στελεχών, σοφών κατ’ απονομήν, κατόχων της απόλυτης αλήθειας.«Πρόσεξα», λέει ο κύριος Κώυνερ του Μπρεχτ, «ότι κάνουμε πολλούς να τρομάζουν από τη θεωρία μας, επειδή βρίσκουμε στο κάθε ερώτημα και μια απάντηση.» Δεν θα μπορούσαμε, για το καλό της προπαγάνδας, να κάνουμε έναν κατάλογο των ερωτημάτων εκείνων που μας φαίνονται τελείως αναπάντητα;
Ναι, εμείς θέλουμε ένα κόμμα που να προσέρχεται ταπεινά στο λαό, να απαντά στις αγωνίες του, αλλά και να αναζητά από το λαό απαντήσεις -γιατί οι απαντήσεις δεν γεννιούνται μόνο, ούτε κυρίως, στα κομματικά επιτελεία. Ένα τέτοιο κόμμα λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό στη λειτουργία του, ανοιχτό σε απόψεις και αντιπαραθέσεις, κόμμα των μελών του, κόμμα των κοινωνικών δυνάμεων που θέλει να υπηρετεί.
Αριστερός για μας, μέλος ή φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει άνθρωπος που δεν διαπραγματεύεται την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης για οποιοδήποτε λόγο.Και είναι η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης η μόνη εγγύηση και για την αλληλεγγύη, και για τη συλλογικότητα, αλλά και -κυρίως αυτό- για τη χάραξη κάθε φορά της πιο σωστής γραμμής. Διαλεγόμαστε, συζητάμε, διαφωνούμε, και δημόσια αν χρειαστεί, για την πολιτική μας. Αυτή είναι η μια πλευρά της συλλογικής μας ευθύνης. Αλλά και υπερασπιζόμαστε όσα συλλογικά αποφασίζουμε, ξέρουμε τη σημασία ης συνειδητής πειθαρχίας, δρούμε όλοι μαζί στους κοινούς στόχους -αυτή είναι η άλλη πλευρά της συλλογικότητας.
Γιατί ένα αριστερό κόμμα είναι κόμμα δράσης, κόμμα με αγωνιστική ταυτότητα, κόμμα ανατροπών, κόμμα που θέλει να καταλάβει τον κόσμο για να τον αλλάξει. Κι αυτό απαιτεί ενότητα θέλησης, καθαρούς λογαριασμούς, αποφασιστικότητα, συνειδητή στράτευση -χαρακτηριστικά που μας κληροδότησαν οι αγώνες και οι αγωνιστές της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Κάποτε, ένας από τους πρωτεργάτες της νίκης κατά του ναζισμού είχε πει:
«Το να βλέπεις, είναι ένα πράγμα.
Το να βλέπεις αυτό που κοιτάς, είναι ένα άλλο.
Το να καταλαβαίνεις αυτό που βλέπεις, είναι άλλο.
Το να μαθαίνεις απ’ αυτό, είναι κάτι άλλο.
Αλλά το να ενεργείς με βάση αυτό που μαθαίνεις, είναι που πραγματικά έχει σημασία».
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: δεν θα τους αφήσουμε να καταστρέψουν την κοινωνία, την ζωή, το μέλλον αυτού του τόπου.
Είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε εδώ για να επιβεβαιώσουμε μια ακόμα φορά ότι η ιστορία γράφεται με κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε εδώ για να ανοίξουμε μια νέα σελίδα σε αυτό τον τόπο. Με την Αριστερά και τον λαό, για την ζωή, την δουλειά, το μέλλον.
Θα νικήσουμε.
Έχουμε ιστορικό χρέος να νικήσουμε››.
