‹‹…Εμείς θεωρούμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε απλά κρίση χρέους ή κρίση νομίσματος, αλλά κρίση πολιτικής…››
Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας, μίλησε χθες στο ετήσιο συνέδριο του Economist.
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του Economist, έχει ως εξής:
‹‹Κυρίες και Κύριοι,
Ευχαριστώ τους διοργανωτές για την ευγενική πρόσκλησή τους σ’ αυτόν τον ετήσιο καθιερωμένο θεσμό διάλογο διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών, για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Το φετινό Συνέδριο του Economist βρίσκει την Ευρώπη σε ακόμη μεγαλύτερη ρευστότητα και την Ελλάδα σε πλήρες και καταστροφικό αδιέξοδο.
Με πρωταρχική ευθύνη της Γερμανικής κυβέρνησης, η Ευρωζώνη ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού.
Η προσπάθεια αναθεώρησης της μεταπολεμικής πολιτικής οικονομίας της Ευρώπης, μέσω μιας βίαιης νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης των οικονομιών της, ξεκινώντας από τον Νότο, απειλεί πλέον ανοιχτά την ίδια συνοχή της Ευρωζώνης.
Για την κυρία Μέρκελ η κρίση διαμορφώνεται, πράγματι, σε ευκαιρία.
Ευκαιρία για την επιβολή της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας κατά τη ρωμαϊκή τακτική του «διαίρει και βασίλευε».
Γιατί η πολιτική της προκαλεί νέες διαιρέσεις.
Στην αρχική διαιρετική τομή Βορρά-Νότου, που είχε αναδείξει η ασύμμετρη λειτουργία της Ευρωζώνης έως την κρίση χρέους, εφάπτεται τώρα μια νέα διαίρεση.
Ανάμεσα στις πιστώτριες χώρες του Βορρά και τις δανειζόμενες του Νότου.
Επιπλέον, η άκαμπτη και χρεοκοπημένη πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», οξύνει την κοινωνική διαίρεση στο εσωτερικό των χωρών του Νότου.
Ανάμεσα, από τη μια, στη μειοψηφία που επωφελείται από την κρίση και, από την άλλη, στην πλειοψηφία που αγωνίζεται να επιβιώσει. Διαμορφώνει, δηλαδή, μια νέα κοινωνία των δύο τρίτων.
Αυτή τη φορά, όμως, με αντεστραμμένες τις αναλογίες της ευημερίας και της φτώχειας.
Σε σύγκριση με το ερμηνευτικό σχήμα που είχε εισαγάγει ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Πέτερ Γκλοτς τη δεκαετία του ’80, σήμερα, το ένα τρίτο της κοινωνίας ευημερεί ωσάν να μην υπάρχει κρίση, ενώ τα δύο τρίτα βολοδέρνουν ανάμεσα στην κοινωνική υποβάθμιση και την κοινωνική εξαθλίωση.
Αυτοί είναι οι νέοι Ανατολικογερμανοί του Νότου, στον νέο ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που σταδιακά επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση.
Ο Βορράς ως ασφαλές χρηματοπιστωτικό καταφύγιο και βιομηχανικό κέντρο υψηλής εξειδίκευσης και ποιότητας.
Και ο Νότος, από κοινού με την Ανατολική Ευρώπη, ως ζώνες χαμηλής εξειδίκευσης και φτηνής εργασίας.
Ως οι ειδικές οικονομικές ζώνες της Ευρωζώνης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, από το 2010, περίπου 120.000 Έλληνες επιστήμονες με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, έχουν μεταναστεύσει σε 70 χώρες του κόσμου προκειμένου να εργαστούν για την ανάπτυξη των χωρών υποδοχής τους.
Η μνημονιακή πολιτική εξοστρακίζει την ανάπτυξη από τον τόπο μας, την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση προσποιείται ότι αυτή βρίσκεται προ των πυλών.
Συνεπώς, η νεοφιλελεύθερη επέλαση της κυρίας Μέρκελ δεν επιφέρει μόνον οριζόντιες, εθνικές διαιρέσεις στο δίπολο Βορρά-Νότου. Συνεπάγεται και κάθετη κοινωνική διαίρεση στο εσωτερικό των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό την εξής πρόβλεψη: εάν το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο δεν ανακρούσει πρύμναν τάχιστα και επιμείνει στην υφεσιακή λιτότητα, πολύ σύντομα θα πυροδοτήσει την αντίδραση των λιγότερο ευνοημένων, των μεσαίων στρωμάτων και των πιο αδύναμων και στο εσωτερικό των χωρών του Βορρά.
Είναι ενδεικτικές οι πρώτες κοινωνικές αντιδράσεις στη λιτότητα, τόσο στη Γαλλία, που είναι αναμενόμενο με τη μέχρι σήμερα διάψευση των προσδοκιών από την εκλογή Ολάντ, όσο όμως στην προς τα έξω δογματικά νεοφιλελεύθερη Ολλανδία.
Η οποία, όμως, διανύει τη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης. Ήπιας μεν. Της τάξης του 0,5%. Αλλά ύφεσης που θα ενταθεί, εάν η κυβέρνησή της επιμείνει σε μέτρα περικοπών ύψους €4,3 δις για το 2014.
Σταδιακά, λοιπόν, συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι και στο Βορρά ότι η λιτότητα δεν τους ωφελεί επειδή τιμωρεί το Νότο.
Η λιτότητα βλάπτει τον κόσμο της εργασίας συνολικά και ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας του.
Για αυτούς τους λόγους εμείς θεωρούμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε απλά κρίση χρέους ή κρίση νομίσματος, αλλά κρίση πολιτικής.
Με προφανείς, δευτερογενείς αρνητικές επιπτώσεις και στην αξιοπιστία του ενιαίου νομίσματος.
Αλλά πρόκειται για αντιστρέψιμη κρίση πολιτικής, ανατρέποντας το σημερινό συσχετισμό ισχύος στην Ευρώπη.
Άλλωστε, η ίδια η οικονομική ιστορία της Ευρώπης – και όχι μόνον – είναι η ανάλυση της αντιστροφής πολιτικών, που κατά περιόδους φαίνονταν ακλόνητες.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, να επισημάνω ότι ο ατμός της λιτότητας τελειώνει.
Και γι’ αυτό, τώρα είναι η ώρα της αποφασιστικής και συλλογικής πολιτικής παρέμβασης.
Και δεν τελειώνει ο ατμός της λιτότητας επειδή επίκεινται οι βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία, στις οποίες, μαζί με την κυρία Μέρκελ, κάποιοι στην Ελλάδα έχουν επενδύσει το πολιτικό μέλλον τους.
Και τους συνιστούμε να αγοράσουν μικρότερο καλάθι.
Ο ατμός της λιτότητας τελειώνει επειδή η λιτότητα απέτυχε παντού.
Το άγχος του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου να επιδείξει ένα παράδειγμα επιτυχίας προσκρούει στην ωμή πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει success story για τη λιτότητα.
Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, η ίδια η απόφαση του Eurogroup της περασμένης Παρασκευής, για τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, με την επταετή παράταση στην αποπληρωμή των δανείων τους από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης.
Ειδικά, δε, για την Ιρλανδία, είναι η δεύτερη αναδιάρθρωση μέσα σε δύο μήνες.
Τον Φεβρουάριο αφορούσε τραπεζικά χρέη με τη μορφή εγγυήσεων, ύψους €28 δις.
Και σύμφωνα με έγκυρους ευρωπαίους αναλυτές, όσο η οικονομία της Ιρλανδίας δεν αναπτύσσεται τόσο θα διογκώνεται το ήδη υψηλό δημόσιο χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ – περίπου στο 117% το 2012 και με τη μεγαλύτερη αύξηση σε όλη την Ευρωζώνη – και, συνεπώς, τόσο πιο επιτακτική θα είναι η ανάγκη για πρόσθετη ευρωπαϊκή στήριξη.
Επίσης, σύμφωνα με τους ίδιους αναλυτές, η Πορτογαλία θυμίζει ολοένα και πιο πολύ την Ελλάδα.
Είναι χαρακτηριστική η προτροπή του ιστορικού σοσιαλιστή ηγέτη της, του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου της, του Μάριο Σοάρες, τη περασμένη Πέμπτη, να συνεργαστούν οι Σοσιαλιστές με την Αριστερά, «..για να ρίξουν την κυβέρνηση και να αποκηρύξουν τις πολιτικές λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόικας».
Υπενθυμίζοντας, παράλληλα, ότι: «Η Πορτογαλία δεν θα είναι ποτέ σε θέση να πληρώσει τα χρέη της, όσο κι αν εξαθλιωθεί. Διότι αν δεν μπορείς να πληρώσεις, η μόνη λύση είναι να μην πληρώσεις».
Και νομίζω είναι μια σωστή επισήμανση, αφού τα καταδικασμένα σε αποτυχία προγράμματα της ύφεσης υποσκάπτουν και στην Πορτογαλία, όπως και στην Ισπανία και παντού στο Νότο, κάθε προσπάθεια βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής. Κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης.
Κυρίες και Κύριοι,
Η διαρκής αποτυχία της ασκούμενης πολιτικής και τα κοινωνικά ερείπια που προκαλεί, έχουν ανοίξει μια στρεβλή κατά τη γνώμη μας, αλλά εντούτοις υπαρκτή συζήτηση, για τη βιωσιμότητα του ευρώ.
Στη Γερμανία ιδρύθηκε προχθές ένα νέο δεξιό κόμμα υπέρ της επιστροφής στο Μάρκο.
Και νομίζω ότι παρόμοια κόμματα θα δούμε και σε άλλες χώρες, ενδεχομένως και στη χώρα μας.
Εμείς όπως γνωρίζετε επιμένουμε, παρά τη διαρκή διαστρέβλωση των θέσεών μας, να τονίζουμε ότι η επιλογή μας δεν είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Επιλογή μας είναι να σώσουμε την Ελλάδα στο ευρώ.
Οφείλουμε, όμως, να διατυπώσουμε μια αλήθεια, καταφανέστατη πια για όλες τις χώρες στην ευρωζώνη.
Αν επιθυμούμε να μην αλλάξουμε νόμισμα στην Ευρωζώνη, πρέπει άμεσα να αλλάξουμε πορεία.
Πρέπει άμεσα να εγκαταλειφτούν τα αποτυχημένα μνημόνια της καταστροφικής λιτότητας.
Και είναι βαρύτατη η ευθύνη της συγκυβέρνησης Σαμαρά, η οποία ούτε ευρωπαϊκές συμμαχίες αναζητεί.
Αλλά ούτε τις υπαρκτές δυνατότητες διαπραγμάτευσης σε εθνικό επίπεδο αξιοποιεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Ακούω κάποιους να ισχυρίζονται το τελευταίο διάστημα, κάποιους ενδεχομένως καλόπιστους, αλλά και άλλους, οι οποίοι πρωτοστατούν στον Οργουελιανό μηχανισμό επικοινωνιακής προπαγάνδας του διαπλεκόμενου κατεστημένου.
Να ισχυρίζονται ότι η περίπτωση της Κύπρου απέδειξε ότι δήθεν δεν υπάρχουν ενδιάμεσα σημεία ισορροπίας στην Ευρωζώνη.
Ότι δεν υπάρχει διαπραγμάτευση στη λιτότητα.
Ότι, δηλαδή: ή μέσα με Μνημόνιο ή έξω από την Ευρωζώνη.
Δεν πρόκειται απλώς για διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά για συνειδητή επιλογή καθαγιασμού της εγκληματικής στρατηγικής της παράδοσης άνευ όρων και άνευ μάχης στη κα Μέρκελ.
Στρατηγική που αποφάσισε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του την επομένη των εκλογών, αφού παραπλανώντας τους ψηφοφόρους κέρδισε οριακά την εκλογή του, υποσχόμενος επαναδιαπραγμάτευση.
Μια στρατηγική που με ειλικρίνεια ξεγύμνωσε χθες ενώπιων σας ο ίδιος ο κος Τόμσεν από τη τρόικα, ο οποίος χαρακτήρισε σαφή τη βούληση της κυβέρνησης να πράξει ότι ακριβώς της ζητήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι.
Και αμέσως μετά, προσθέτω εγώ, να παρουσιάζει ως μεγάλη εθνική επιτυχία τη συμφωνία σε ότι εζητήθη.
Στην περίπτωση της Κύπρου, λοιπό, κατ εμάς απεδείχθησαν τρία πράγματα :
Πρώτον ότι μια κυβέρνηση του Ναι δε μπορεί να υπερασπιστεί το Όχι ενός λαού, όσο ηρωικό κι αν είναι αυτό.
Δεύτερον ότι στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους δεν είναι καλό να πηγαίνεις ως ειδική περίπτωση και χωρίς συμμαχίες.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Κύπρος ήταν μόνη. Αλλά πως θα ήταν δυνατόν να μην είναι μόνη, όταν ούτε καν η Ελληνική κυβέρνηση δεν την υποστήριξε.
Και τρίτο και σημαντικότερο ότι το δόγμα μένουμε στο μνημόνιο για να μην έχουμε ρίσκο και να είμαστε ασφαλείς, δεν ισχύει πια.
Μέχρι την Κύπρο, γνωρίζαμε ότι το μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο, αλλά εξασφάλιζε τουλάχιστον τις τραπεζικές καταθέσεις και την οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία.
Σήμερα, μετά την Κύπρο, κανείς σοβαρός άνθρωπος δε μπορεί αυτό να το ισχυριστεί.
Ας μη βιάζονται λοιπόν ορισμένοι να θεωρούν την εξέλιξη της Κύπρου ως επιβράβευση της στρατηγικής της παράδοσης.
Σαν αυτούς που τους δείχνεις το φεγγάρι και εκείνοι κοιτούν το δάχτυλο.
Διότι μετά την Κύπρο, ολοένα και περισσότερο στη συνείδηση των καταθετών, αλλά και εν γένει των πολιτών, το δίλλημα μνημόνιο ή χρεοκοπία γίνεται συνώνυμο.
Και μνημόνιο και χρεοκοπία.
Κυρίες και Κύριοι,
Ο πρωθυπουργός εχθές με το διάγγελμά του έδωσε την εντύπωση είτε ότι προσπαθεί να δώσει παρηγοριά στον άρρωστο με συνειδητή ωραιοποίηση της ζοφερής πραγματικότητας είτε ότι ετοιμάζεται για ηρωική έξοδο και εκλογές.
Αν πρόκειται για το δεύτερο, τον συγχωρούμε και τον ενθαρρύνουμε να το κάνει το βήμα.
Θα είναι καλό και για τον ίδιο και για το τόπο.
Αν πρόκειται για το πρώτο δε θα τον συγχωρέσουμε.
Ο Ελληνικός λαός δεν αντέχει να ακούει άλλο αυτούς που τον κυβερνούν να βρίσκονται σε καθεστώς ψευδαισθήσεων. Να προσπαθούν να πείσουν, ακόμα και σήμερα ότι το Μνημόνιο «βγαίνει», που ακόμα και οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχονται ότι έχει παταγωδώς αποτύχει. Και κυρίως δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο.
Όταν η χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση και η ανεργία πλησιάζει το 30%.
Όταν τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταρρεύσει.
Έχοντας χάσει, περίπου, €37 δις στην τριετία των Μνημονίων εξαιτίας του καταστροφικού PSI, της ύφεσης και της έκρηξης της ανεργίας.
Όταν το ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ – ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών – καταβάλλουν με δανεικά τις συντάξεις του Απριλίου.
Δε μπορεί να ερμηνεύει ως επιτυχία το γεγονός
·Ότι η επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές έχει αναβληθεί επ’ αόριστον.
·Ότι η ανάκαμψη της οικονομίας μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο. Και ότι, τα διαδοχικά Μνημόνια, για να πετύχουν μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, επέβαλαν υπερδιπλάσια δημοσιονομική προσαρμογή.
·Ότι μέχρι το τέλος του 2012 τα μέτρα λιτότητας συνολικά ανέρχονταν σε €50 δις. Ενώ η μείωση του ελλείμματος ήταν €23 δις.
Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι ισχυρίστηκε ο κ. Σαμαράς ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει, την ίδια ημέρα που σε κύριο άρθρο της, η εφημερίδα New York Times, διαπίστωνε πως το πικρό φάρμακο της λιτότητας και των διαρθρωτικών αλλαγών σκοτώνει τον ασθενή.
Και προειδοποιούσε πως, η προσκόλληση των ευρωπαίων ηγετών σ’ αυτήν την πολιτική, υπονομεύει την εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα και στην ευρύτερη ευρωπαϊκή προοπτική.
Μάλλον λάθος μέρα, λοιπόν, διάλεξε ο κ. Σαμαράς για να εκτοξεύσει το, αλήστου μνήμης, πυροτέχνημα της «ισχυρής Ελλάδας», η οποία ως φοίνικας θα ξεπροβάλει από τις στάχτες του Μνημονίου.
Βέβαια ορισμένοι λένε ότι η κυβέρνηση του κου Σαμαρά, πήρε χθες παράταση ζωής έως τον Ιούνιο.
Τότε που η τρόικα επέλεξε να συζητήσει τα νέα μέτρα για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού για τη διετία 2013-2014.
Το οποίο μόλις προσδιόρισε στα €4 δις.
Αν είναι έτσι, τότε μάλλον δε χρειάζονται πανηγυρισμοί και μεγαλοστομίες.
Ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω στον πρωθυπουργό την ρήση του κινέζου φιλόσοφου: Ότι η τακτική χωρίς στρατηγική δεν είναι παρά ο θόρυβος πριν από την ήττα.
Κυρίες και Κύριοι,
Είναι φανερό ότι η χώρα και η οικονομία χρειάζεται άμεση και ριζική αλλαγή πορείας.
Σαν τον ασθενή που έπαθε ανακοπή, η οικονομία χρειάζεται ισχυρό ηλεκτροσόκ για να επανέλθει.
Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή.
Άμεση αναστολή του μνημονίου και κατάργηση της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας
Ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων.
Και όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός.
Άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα είναι η αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας.
Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε να αντικαταστήσουμε το αποτυχημένο μνημόνιο με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Βασική μας επιδίωξη η τόνωση τόνωση της εσωτερικής ζήτησης.
Και με αιχμή δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, η αντιστροφή της ύφεσης και η ανάκαμψη.
Με την οικονομία σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση, αλλά και σε παγίδα ρευστότητας, μόνον ο δημόσιος τομέας μπορεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος να την ανατάξει.
Για αυτό και επιμένουμε ότι η διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους είναι μεν αναγκαία συνθήκη αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή.
Η Ελλάδα και όλος ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν ανάγκη από ένα νέο σχέδιο Δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψουν και μαζί να επανακάμψει και η συνοχή της ευρωζώνης.
Και σε αυτό το πλαίσιο, οι δημόσιες επενδύσεις θα ενθαρρύνουν, δεν θα εκτοπίσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Θα επιφέρουν αποτέλεσμα crowding-in. Και όχι crowding-out, όπως λένε οι οικονομολόγοι.
Γιατί κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης, σε μια χώρα όπου την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής.
Το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο.
Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια.
Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς.
Και αποτρέπει τις παραγωγικές πρωτοβουλίες.
Και γι’ αυτό, κανείς σοβαρός πολιτικός αναλυτής δεν πιστεύει ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τον γκρεμό εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που την έριξαν σ’ αυτόν.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα συγκυβερνούν.
Αγαπητοί φίλοι,
Στόχος μας δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν.
Ούτε να αναστήσουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που έχει καταρρεύσει. Στόχος μας είναι να ανοίξουμε νέους δρόμους.
Προς νέα παραγωγικά και κοινωνικά πρότυπα.
Αλλά, για να γίνουν οι μεγάλες προοδευτικές, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα, πρέπει να σταματήσει η περιδίνηση στο σπιράλ του θανάτου για την οικονομία και να αρχίσει η σταθεροποίηση και η σταδιακή, σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη των εισοδημάτων.
Αρχίζοντας με την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011. Όπως προβλέπει το πρόγραμμά μας.
Αυτή μας η δέσμευση, όπως γνωρίζετε δεν ενέχει δημοσιονομικό κόστος, παρά μόνο σε ότι αφορά τις κατώτατες συντάξεις και τα επιδόματα της ανεργίας.
Ωστόσο αυτό το κόστος σε ότι αφορά τις συντάξεις θα συνοδευτεί από το όφελος της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών.
Ενώ σε ότι αφορά τα επιδόματα θα αποτελέσει την προμετωπίδα μιας δικαιότερης κατανομής των πόρων στη βάση των αναγκών και σε συνδυασμό με ένα νέο, δίκαιο, απλό, διαφανές και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, που θα διευρύνει τη φορολογική βάση και θα αποκαταστήσει τη φορολογική δικαιοσύνη, τερματίζοντας τη φορολογική ασυλία των πλουσίων.
Με το ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο και με την αύξηση των φορολογικών εσόδων των νομικών προσώπων στο ύψος του μέσου όρου της Ευρωζώνης, από την κατάργηση της νόμιμης φοροαποφυγής και τον περιορισμό της δυνατότητας απόκρυψης εισοδημάτων και κερδών.
Σας υπενθυμίζω ότι, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2013, τα έσοδα από νομικά πρόσωπα το 2012 θα κινηθούν στο €1,6 δις. Δηλαδή, στο 0,8% του ΑΕΠ.
Όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 2,3% του ΑΕΠ.
Θα ελαφρύνουμε τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Και θα φορολογήσουμε τον πραγματικό πλούτο, την πολυτελή διαβίωση και την επιδεικτική κατανάλωση.
Και το πλεονέκτημα του δικού μας φορολογικού συστήματος, είναι ότι δε θα αλλά ζει κάθε δεκαπέντε. Θα είναι σταθερό, ώστε να διευκολύνει τις μακροπρόθεσμες παραγωγικές επενδύσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Δε θέλουμε απλά να σώσουμε την Ελλάδα από το καταστροφικό αδιέξοδο του μνημονίου.
Θέλουμε ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα.
Και εγγυούμαστε τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση. Τη συλλογική πορεία προς το μεταμνημονιακό αύριο.
Γι’ αυτό, προτεραιότητά μας είναι η οικονομική και κοινωνική σταθεροποίηση της χώρας, με μια κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη δημοσιονομική εξισορρόπηση.
Η αξιοποίηση των παραγωγικών και ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων μας.
Ο αναπροσανατολισμός του ανθρώπινου και κοινωνικού κεφαλαίου στην ανάκαμψη της οικονομίας και στη διαμόρφωση ενός νέου προτύπου ανάπτυξης.
Η κινητοποίηση του πιο σημαντικού δυναμικού της χώρας, των νέων επιστημόνων στην έρευνα και την ανάπτυξη, αντί να εξωθούνται στη μετανάστευση.
Αντί, δηλαδή, να εξάγουμε τις βάσεις της δικής μας ανάπτυξης, να τις θεμελιώσουμε στην πατρίδα μας.
Θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα γιατί μόνο έτσι θα βάλουμε τις βάσεις να μην επιστρέψουμε ποτέ ξανά εδώ που μας οδήγησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.
Για αυτό και σχεδιάζουμε να εφαρμόσουμε τις μεγάλες, προοδευτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, για να βγει οριστικά από το τέλμα της ανακυκλούμενης κρίσης.
Μεταρρυθμίσεις που μόνον εμείς μπορούμε να εφαρμόσουμε, πολύ απλά γιατί μόνον εμείς δεν είμαστε στο μισθολόγιο της διαπλοκής. Δεν είμαστε αποδέκτες πολιτικού χρήματος στα κομματικά ταμεία μας.
Δεν είμαστε εξαρτημένοι, παρά μόνον από τον ελληνικό λαό.
Για αυτό και σχεδιάζουμε μεγάλες θεσμικές τομές για ένα νέο πολιτικό σύστημα.
Απεγκλωβισμένο από τη Λερναία Ύδρα της διαπλοκής.
Αυτονομημένο από το καρτέλ της ολιγαρχίας.
Θα βαθύνουμε τη δημοκρατία και το κοινωνικό έλεγχο, θα αλλάξουμε το πλαίσιο λειτουργίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τις οικονομική διαπλοκή.
Για αυτό, τέλος, και σχεδιάζουμε αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών.
Για έναν δημόσιο τομέα απαλλαγμένο από το ρουσφέτι, τις πελατειακές εξαρτήσεις και την κομματοκρατία.
Για ένα δημόσιο με όρους κοινωνικής ανταποδοτικότητας, αντιγραφειοκρατικό και αποτελεσματικό στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Και αυτό όπως γνωρίζετε, δεν έχει σχέση με τη ποσότητα αλλά με τη ποιότητα των υπηρεσιών, τη δομή και τη διάρθρωση του δημόσιου τομέα, για αυτό και δεν συμφωνούμε με τις οριζόντιες απολύσεις.
Εμείς μπορούμε με σχέδιο και με κοινωνική συναίνεση να αναδιαρθρώσουμε τη δημόσια διοίκηση.
Για τον απλό λόγο ότι εμείς ούτε το σχεδιάσαμε ούτε και το στελεχώσαμε αυτό το κράτος.
Και θα προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη.
Ενισχύοντας τον νευραλγικό ρόλο του κράτους στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, διατηρώντας σε δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο βασικές του λειτουργίες σε νευραλγικούς τομείς, όπως της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού.
Κυρίες και Κύριοι,
Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ››.
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του Economist, έχει ως εξής:
‹‹Κυρίες και Κύριοι,
Ευχαριστώ τους διοργανωτές για την ευγενική πρόσκλησή τους σ’ αυτόν τον ετήσιο καθιερωμένο θεσμό διάλογο διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών, για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Το φετινό Συνέδριο του Economist βρίσκει την Ευρώπη σε ακόμη μεγαλύτερη ρευστότητα και την Ελλάδα σε πλήρες και καταστροφικό αδιέξοδο.
Με πρωταρχική ευθύνη της Γερμανικής κυβέρνησης, η Ευρωζώνη ακροβατεί στην κόψη του ξυραφιού.
Η προσπάθεια αναθεώρησης της μεταπολεμικής πολιτικής οικονομίας της Ευρώπης, μέσω μιας βίαιης νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης των οικονομιών της, ξεκινώντας από τον Νότο, απειλεί πλέον ανοιχτά την ίδια συνοχή της Ευρωζώνης.
Για την κυρία Μέρκελ η κρίση διαμορφώνεται, πράγματι, σε ευκαιρία.
Ευκαιρία για την επιβολή της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας κατά τη ρωμαϊκή τακτική του «διαίρει και βασίλευε».
Γιατί η πολιτική της προκαλεί νέες διαιρέσεις.
Στην αρχική διαιρετική τομή Βορρά-Νότου, που είχε αναδείξει η ασύμμετρη λειτουργία της Ευρωζώνης έως την κρίση χρέους, εφάπτεται τώρα μια νέα διαίρεση.
Ανάμεσα στις πιστώτριες χώρες του Βορρά και τις δανειζόμενες του Νότου.
Επιπλέον, η άκαμπτη και χρεοκοπημένη πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», οξύνει την κοινωνική διαίρεση στο εσωτερικό των χωρών του Νότου.
Ανάμεσα, από τη μια, στη μειοψηφία που επωφελείται από την κρίση και, από την άλλη, στην πλειοψηφία που αγωνίζεται να επιβιώσει. Διαμορφώνει, δηλαδή, μια νέα κοινωνία των δύο τρίτων.
Αυτή τη φορά, όμως, με αντεστραμμένες τις αναλογίες της ευημερίας και της φτώχειας.
Σε σύγκριση με το ερμηνευτικό σχήμα που είχε εισαγάγει ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Πέτερ Γκλοτς τη δεκαετία του ’80, σήμερα, το ένα τρίτο της κοινωνίας ευημερεί ωσάν να μην υπάρχει κρίση, ενώ τα δύο τρίτα βολοδέρνουν ανάμεσα στην κοινωνική υποβάθμιση και την κοινωνική εξαθλίωση.
Αυτοί είναι οι νέοι Ανατολικογερμανοί του Νότου, στον νέο ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που σταδιακά επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση.
Ο Βορράς ως ασφαλές χρηματοπιστωτικό καταφύγιο και βιομηχανικό κέντρο υψηλής εξειδίκευσης και ποιότητας.
Και ο Νότος, από κοινού με την Ανατολική Ευρώπη, ως ζώνες χαμηλής εξειδίκευσης και φτηνής εργασίας.
Ως οι ειδικές οικονομικές ζώνες της Ευρωζώνης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, από το 2010, περίπου 120.000 Έλληνες επιστήμονες με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, έχουν μεταναστεύσει σε 70 χώρες του κόσμου προκειμένου να εργαστούν για την ανάπτυξη των χωρών υποδοχής τους.
Η μνημονιακή πολιτική εξοστρακίζει την ανάπτυξη από τον τόπο μας, την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση προσποιείται ότι αυτή βρίσκεται προ των πυλών.
Συνεπώς, η νεοφιλελεύθερη επέλαση της κυρίας Μέρκελ δεν επιφέρει μόνον οριζόντιες, εθνικές διαιρέσεις στο δίπολο Βορρά-Νότου. Συνεπάγεται και κάθετη κοινωνική διαίρεση στο εσωτερικό των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό την εξής πρόβλεψη: εάν το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο δεν ανακρούσει πρύμναν τάχιστα και επιμείνει στην υφεσιακή λιτότητα, πολύ σύντομα θα πυροδοτήσει την αντίδραση των λιγότερο ευνοημένων, των μεσαίων στρωμάτων και των πιο αδύναμων και στο εσωτερικό των χωρών του Βορρά.
Είναι ενδεικτικές οι πρώτες κοινωνικές αντιδράσεις στη λιτότητα, τόσο στη Γαλλία, που είναι αναμενόμενο με τη μέχρι σήμερα διάψευση των προσδοκιών από την εκλογή Ολάντ, όσο όμως στην προς τα έξω δογματικά νεοφιλελεύθερη Ολλανδία.
Η οποία, όμως, διανύει τη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης. Ήπιας μεν. Της τάξης του 0,5%. Αλλά ύφεσης που θα ενταθεί, εάν η κυβέρνησή της επιμείνει σε μέτρα περικοπών ύψους €4,3 δις για το 2014.
Σταδιακά, λοιπόν, συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι και στο Βορρά ότι η λιτότητα δεν τους ωφελεί επειδή τιμωρεί το Νότο.
Η λιτότητα βλάπτει τον κόσμο της εργασίας συνολικά και ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας του.
Για αυτούς τους λόγους εμείς θεωρούμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε απλά κρίση χρέους ή κρίση νομίσματος, αλλά κρίση πολιτικής.
Με προφανείς, δευτερογενείς αρνητικές επιπτώσεις και στην αξιοπιστία του ενιαίου νομίσματος.
Αλλά πρόκειται για αντιστρέψιμη κρίση πολιτικής, ανατρέποντας το σημερινό συσχετισμό ισχύος στην Ευρώπη.
Άλλωστε, η ίδια η οικονομική ιστορία της Ευρώπης – και όχι μόνον – είναι η ανάλυση της αντιστροφής πολιτικών, που κατά περιόδους φαίνονταν ακλόνητες.
Και, επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, να επισημάνω ότι ο ατμός της λιτότητας τελειώνει.
Και γι’ αυτό, τώρα είναι η ώρα της αποφασιστικής και συλλογικής πολιτικής παρέμβασης.
Και δεν τελειώνει ο ατμός της λιτότητας επειδή επίκεινται οι βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία, στις οποίες, μαζί με την κυρία Μέρκελ, κάποιοι στην Ελλάδα έχουν επενδύσει το πολιτικό μέλλον τους.
Και τους συνιστούμε να αγοράσουν μικρότερο καλάθι.
Ο ατμός της λιτότητας τελειώνει επειδή η λιτότητα απέτυχε παντού.
Το άγχος του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου να επιδείξει ένα παράδειγμα επιτυχίας προσκρούει στην ωμή πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει success story για τη λιτότητα.
Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, η ίδια η απόφαση του Eurogroup της περασμένης Παρασκευής, για τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, με την επταετή παράταση στην αποπληρωμή των δανείων τους από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης.
Ειδικά, δε, για την Ιρλανδία, είναι η δεύτερη αναδιάρθρωση μέσα σε δύο μήνες.
Τον Φεβρουάριο αφορούσε τραπεζικά χρέη με τη μορφή εγγυήσεων, ύψους €28 δις.
Και σύμφωνα με έγκυρους ευρωπαίους αναλυτές, όσο η οικονομία της Ιρλανδίας δεν αναπτύσσεται τόσο θα διογκώνεται το ήδη υψηλό δημόσιο χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ – περίπου στο 117% το 2012 και με τη μεγαλύτερη αύξηση σε όλη την Ευρωζώνη – και, συνεπώς, τόσο πιο επιτακτική θα είναι η ανάγκη για πρόσθετη ευρωπαϊκή στήριξη.
Επίσης, σύμφωνα με τους ίδιους αναλυτές, η Πορτογαλία θυμίζει ολοένα και πιο πολύ την Ελλάδα.
Είναι χαρακτηριστική η προτροπή του ιστορικού σοσιαλιστή ηγέτη της, του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου της, του Μάριο Σοάρες, τη περασμένη Πέμπτη, να συνεργαστούν οι Σοσιαλιστές με την Αριστερά, «..για να ρίξουν την κυβέρνηση και να αποκηρύξουν τις πολιτικές λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόικας».
Υπενθυμίζοντας, παράλληλα, ότι: «Η Πορτογαλία δεν θα είναι ποτέ σε θέση να πληρώσει τα χρέη της, όσο κι αν εξαθλιωθεί. Διότι αν δεν μπορείς να πληρώσεις, η μόνη λύση είναι να μην πληρώσεις».
Και νομίζω είναι μια σωστή επισήμανση, αφού τα καταδικασμένα σε αποτυχία προγράμματα της ύφεσης υποσκάπτουν και στην Πορτογαλία, όπως και στην Ισπανία και παντού στο Νότο, κάθε προσπάθεια βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής. Κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης.
Κυρίες και Κύριοι,
Η διαρκής αποτυχία της ασκούμενης πολιτικής και τα κοινωνικά ερείπια που προκαλεί, έχουν ανοίξει μια στρεβλή κατά τη γνώμη μας, αλλά εντούτοις υπαρκτή συζήτηση, για τη βιωσιμότητα του ευρώ.
Στη Γερμανία ιδρύθηκε προχθές ένα νέο δεξιό κόμμα υπέρ της επιστροφής στο Μάρκο.
Και νομίζω ότι παρόμοια κόμματα θα δούμε και σε άλλες χώρες, ενδεχομένως και στη χώρα μας.
Εμείς όπως γνωρίζετε επιμένουμε, παρά τη διαρκή διαστρέβλωση των θέσεών μας, να τονίζουμε ότι η επιλογή μας δεν είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Επιλογή μας είναι να σώσουμε την Ελλάδα στο ευρώ.
Οφείλουμε, όμως, να διατυπώσουμε μια αλήθεια, καταφανέστατη πια για όλες τις χώρες στην ευρωζώνη.
Αν επιθυμούμε να μην αλλάξουμε νόμισμα στην Ευρωζώνη, πρέπει άμεσα να αλλάξουμε πορεία.
Πρέπει άμεσα να εγκαταλειφτούν τα αποτυχημένα μνημόνια της καταστροφικής λιτότητας.
Και είναι βαρύτατη η ευθύνη της συγκυβέρνησης Σαμαρά, η οποία ούτε ευρωπαϊκές συμμαχίες αναζητεί.
Αλλά ούτε τις υπαρκτές δυνατότητες διαπραγμάτευσης σε εθνικό επίπεδο αξιοποιεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Ακούω κάποιους να ισχυρίζονται το τελευταίο διάστημα, κάποιους ενδεχομένως καλόπιστους, αλλά και άλλους, οι οποίοι πρωτοστατούν στον Οργουελιανό μηχανισμό επικοινωνιακής προπαγάνδας του διαπλεκόμενου κατεστημένου.
Να ισχυρίζονται ότι η περίπτωση της Κύπρου απέδειξε ότι δήθεν δεν υπάρχουν ενδιάμεσα σημεία ισορροπίας στην Ευρωζώνη.
Ότι δεν υπάρχει διαπραγμάτευση στη λιτότητα.
Ότι, δηλαδή: ή μέσα με Μνημόνιο ή έξω από την Ευρωζώνη.
Δεν πρόκειται απλώς για διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά για συνειδητή επιλογή καθαγιασμού της εγκληματικής στρατηγικής της παράδοσης άνευ όρων και άνευ μάχης στη κα Μέρκελ.
Στρατηγική που αποφάσισε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του την επομένη των εκλογών, αφού παραπλανώντας τους ψηφοφόρους κέρδισε οριακά την εκλογή του, υποσχόμενος επαναδιαπραγμάτευση.
Μια στρατηγική που με ειλικρίνεια ξεγύμνωσε χθες ενώπιων σας ο ίδιος ο κος Τόμσεν από τη τρόικα, ο οποίος χαρακτήρισε σαφή τη βούληση της κυβέρνησης να πράξει ότι ακριβώς της ζητήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι.
Και αμέσως μετά, προσθέτω εγώ, να παρουσιάζει ως μεγάλη εθνική επιτυχία τη συμφωνία σε ότι εζητήθη.
Στην περίπτωση της Κύπρου, λοιπό, κατ εμάς απεδείχθησαν τρία πράγματα :
Πρώτον ότι μια κυβέρνηση του Ναι δε μπορεί να υπερασπιστεί το Όχι ενός λαού, όσο ηρωικό κι αν είναι αυτό.
Δεύτερον ότι στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους δεν είναι καλό να πηγαίνεις ως ειδική περίπτωση και χωρίς συμμαχίες.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Κύπρος ήταν μόνη. Αλλά πως θα ήταν δυνατόν να μην είναι μόνη, όταν ούτε καν η Ελληνική κυβέρνηση δεν την υποστήριξε.
Και τρίτο και σημαντικότερο ότι το δόγμα μένουμε στο μνημόνιο για να μην έχουμε ρίσκο και να είμαστε ασφαλείς, δεν ισχύει πια.
Μέχρι την Κύπρο, γνωρίζαμε ότι το μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο, αλλά εξασφάλιζε τουλάχιστον τις τραπεζικές καταθέσεις και την οικονομία από την άτακτη χρεοκοπία.
Σήμερα, μετά την Κύπρο, κανείς σοβαρός άνθρωπος δε μπορεί αυτό να το ισχυριστεί.
Ας μη βιάζονται λοιπόν ορισμένοι να θεωρούν την εξέλιξη της Κύπρου ως επιβράβευση της στρατηγικής της παράδοσης.
Σαν αυτούς που τους δείχνεις το φεγγάρι και εκείνοι κοιτούν το δάχτυλο.
Διότι μετά την Κύπρο, ολοένα και περισσότερο στη συνείδηση των καταθετών, αλλά και εν γένει των πολιτών, το δίλλημα μνημόνιο ή χρεοκοπία γίνεται συνώνυμο.
Και μνημόνιο και χρεοκοπία.
Κυρίες και Κύριοι,
Ο πρωθυπουργός εχθές με το διάγγελμά του έδωσε την εντύπωση είτε ότι προσπαθεί να δώσει παρηγοριά στον άρρωστο με συνειδητή ωραιοποίηση της ζοφερής πραγματικότητας είτε ότι ετοιμάζεται για ηρωική έξοδο και εκλογές.
Αν πρόκειται για το δεύτερο, τον συγχωρούμε και τον ενθαρρύνουμε να το κάνει το βήμα.
Θα είναι καλό και για τον ίδιο και για το τόπο.
Αν πρόκειται για το πρώτο δε θα τον συγχωρέσουμε.
Ο Ελληνικός λαός δεν αντέχει να ακούει άλλο αυτούς που τον κυβερνούν να βρίσκονται σε καθεστώς ψευδαισθήσεων. Να προσπαθούν να πείσουν, ακόμα και σήμερα ότι το Μνημόνιο «βγαίνει», που ακόμα και οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχονται ότι έχει παταγωδώς αποτύχει. Και κυρίως δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο.
Όταν η χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση και η ανεργία πλησιάζει το 30%.
Όταν τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταρρεύσει.
Έχοντας χάσει, περίπου, €37 δις στην τριετία των Μνημονίων εξαιτίας του καταστροφικού PSI, της ύφεσης και της έκρηξης της ανεργίας.
Όταν το ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ – ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών – καταβάλλουν με δανεικά τις συντάξεις του Απριλίου.
Δε μπορεί να ερμηνεύει ως επιτυχία το γεγονός
·Ότι η επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές έχει αναβληθεί επ’ αόριστον.
·Ότι η ανάκαμψη της οικονομίας μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο. Και ότι, τα διαδοχικά Μνημόνια, για να πετύχουν μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, επέβαλαν υπερδιπλάσια δημοσιονομική προσαρμογή.
·Ότι μέχρι το τέλος του 2012 τα μέτρα λιτότητας συνολικά ανέρχονταν σε €50 δις. Ενώ η μείωση του ελλείμματος ήταν €23 δις.
Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι ισχυρίστηκε ο κ. Σαμαράς ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει, την ίδια ημέρα που σε κύριο άρθρο της, η εφημερίδα New York Times, διαπίστωνε πως το πικρό φάρμακο της λιτότητας και των διαρθρωτικών αλλαγών σκοτώνει τον ασθενή.
Και προειδοποιούσε πως, η προσκόλληση των ευρωπαίων ηγετών σ’ αυτήν την πολιτική, υπονομεύει την εμπιστοσύνη στο κοινό νόμισμα και στην ευρύτερη ευρωπαϊκή προοπτική.
Μάλλον λάθος μέρα, λοιπόν, διάλεξε ο κ. Σαμαράς για να εκτοξεύσει το, αλήστου μνήμης, πυροτέχνημα της «ισχυρής Ελλάδας», η οποία ως φοίνικας θα ξεπροβάλει από τις στάχτες του Μνημονίου.
Βέβαια ορισμένοι λένε ότι η κυβέρνηση του κου Σαμαρά, πήρε χθες παράταση ζωής έως τον Ιούνιο.
Τότε που η τρόικα επέλεξε να συζητήσει τα νέα μέτρα για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού για τη διετία 2013-2014.
Το οποίο μόλις προσδιόρισε στα €4 δις.
Αν είναι έτσι, τότε μάλλον δε χρειάζονται πανηγυρισμοί και μεγαλοστομίες.
Ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω στον πρωθυπουργό την ρήση του κινέζου φιλόσοφου: Ότι η τακτική χωρίς στρατηγική δεν είναι παρά ο θόρυβος πριν από την ήττα.
Κυρίες και Κύριοι,
Είναι φανερό ότι η χώρα και η οικονομία χρειάζεται άμεση και ριζική αλλαγή πορείας.
Σαν τον ασθενή που έπαθε ανακοπή, η οικονομία χρειάζεται ισχυρό ηλεκτροσόκ για να επανέλθει.
Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή.
Άμεση αναστολή του μνημονίου και κατάργηση της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας
Ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων.
Και όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός.
Άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα είναι η αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας.
Γι’ αυτό και σχεδιάζουμε να αντικαταστήσουμε το αποτυχημένο μνημόνιο με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Βασική μας επιδίωξη η τόνωση τόνωση της εσωτερικής ζήτησης.
Και με αιχμή δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, η αντιστροφή της ύφεσης και η ανάκαμψη.
Με την οικονομία σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση, αλλά και σε παγίδα ρευστότητας, μόνον ο δημόσιος τομέας μπορεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος να την ανατάξει.
Για αυτό και επιμένουμε ότι η διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους είναι μεν αναγκαία συνθήκη αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή.
Η Ελλάδα και όλος ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν ανάγκη από ένα νέο σχέδιο Δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψουν και μαζί να επανακάμψει και η συνοχή της ευρωζώνης.
Και σε αυτό το πλαίσιο, οι δημόσιες επενδύσεις θα ενθαρρύνουν, δεν θα εκτοπίσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Θα επιφέρουν αποτέλεσμα crowding-in. Και όχι crowding-out, όπως λένε οι οικονομολόγοι.
Γιατί κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης, σε μια χώρα όπου την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής.
Το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο.
Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια.
Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς.
Και αποτρέπει τις παραγωγικές πρωτοβουλίες.
Και γι’ αυτό, κανείς σοβαρός πολιτικός αναλυτής δεν πιστεύει ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τον γκρεμό εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που την έριξαν σ’ αυτόν.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα συγκυβερνούν.
Αγαπητοί φίλοι,
Στόχος μας δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν.
Ούτε να αναστήσουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που έχει καταρρεύσει. Στόχος μας είναι να ανοίξουμε νέους δρόμους.
Προς νέα παραγωγικά και κοινωνικά πρότυπα.
Αλλά, για να γίνουν οι μεγάλες προοδευτικές, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα, πρέπει να σταματήσει η περιδίνηση στο σπιράλ του θανάτου για την οικονομία και να αρχίσει η σταθεροποίηση και η σταδιακή, σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη των εισοδημάτων.
Αρχίζοντας με την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011. Όπως προβλέπει το πρόγραμμά μας.
Αυτή μας η δέσμευση, όπως γνωρίζετε δεν ενέχει δημοσιονομικό κόστος, παρά μόνο σε ότι αφορά τις κατώτατες συντάξεις και τα επιδόματα της ανεργίας.
Ωστόσο αυτό το κόστος σε ότι αφορά τις συντάξεις θα συνοδευτεί από το όφελος της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών.
Ενώ σε ότι αφορά τα επιδόματα θα αποτελέσει την προμετωπίδα μιας δικαιότερης κατανομής των πόρων στη βάση των αναγκών και σε συνδυασμό με ένα νέο, δίκαιο, απλό, διαφανές και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, που θα διευρύνει τη φορολογική βάση και θα αποκαταστήσει τη φορολογική δικαιοσύνη, τερματίζοντας τη φορολογική ασυλία των πλουσίων.
Με το ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο και με την αύξηση των φορολογικών εσόδων των νομικών προσώπων στο ύψος του μέσου όρου της Ευρωζώνης, από την κατάργηση της νόμιμης φοροαποφυγής και τον περιορισμό της δυνατότητας απόκρυψης εισοδημάτων και κερδών.
Σας υπενθυμίζω ότι, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2013, τα έσοδα από νομικά πρόσωπα το 2012 θα κινηθούν στο €1,6 δις. Δηλαδή, στο 0,8% του ΑΕΠ.
Όταν ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 2,3% του ΑΕΠ.
Θα ελαφρύνουμε τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Και θα φορολογήσουμε τον πραγματικό πλούτο, την πολυτελή διαβίωση και την επιδεικτική κατανάλωση.
Και το πλεονέκτημα του δικού μας φορολογικού συστήματος, είναι ότι δε θα αλλά ζει κάθε δεκαπέντε. Θα είναι σταθερό, ώστε να διευκολύνει τις μακροπρόθεσμες παραγωγικές επενδύσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Δε θέλουμε απλά να σώσουμε την Ελλάδα από το καταστροφικό αδιέξοδο του μνημονίου.
Θέλουμε ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα.
Και εγγυούμαστε τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση. Τη συλλογική πορεία προς το μεταμνημονιακό αύριο.
Γι’ αυτό, προτεραιότητά μας είναι η οικονομική και κοινωνική σταθεροποίηση της χώρας, με μια κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη δημοσιονομική εξισορρόπηση.
Η αξιοποίηση των παραγωγικών και ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων μας.
Ο αναπροσανατολισμός του ανθρώπινου και κοινωνικού κεφαλαίου στην ανάκαμψη της οικονομίας και στη διαμόρφωση ενός νέου προτύπου ανάπτυξης.
Η κινητοποίηση του πιο σημαντικού δυναμικού της χώρας, των νέων επιστημόνων στην έρευνα και την ανάπτυξη, αντί να εξωθούνται στη μετανάστευση.
Αντί, δηλαδή, να εξάγουμε τις βάσεις της δικής μας ανάπτυξης, να τις θεμελιώσουμε στην πατρίδα μας.
Θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα γιατί μόνο έτσι θα βάλουμε τις βάσεις να μην επιστρέψουμε ποτέ ξανά εδώ που μας οδήγησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.
Για αυτό και σχεδιάζουμε να εφαρμόσουμε τις μεγάλες, προοδευτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, για να βγει οριστικά από το τέλμα της ανακυκλούμενης κρίσης.
Μεταρρυθμίσεις που μόνον εμείς μπορούμε να εφαρμόσουμε, πολύ απλά γιατί μόνον εμείς δεν είμαστε στο μισθολόγιο της διαπλοκής. Δεν είμαστε αποδέκτες πολιτικού χρήματος στα κομματικά ταμεία μας.
Δεν είμαστε εξαρτημένοι, παρά μόνον από τον ελληνικό λαό.
Για αυτό και σχεδιάζουμε μεγάλες θεσμικές τομές για ένα νέο πολιτικό σύστημα.
Απεγκλωβισμένο από τη Λερναία Ύδρα της διαπλοκής.
Αυτονομημένο από το καρτέλ της ολιγαρχίας.
Θα βαθύνουμε τη δημοκρατία και το κοινωνικό έλεγχο, θα αλλάξουμε το πλαίσιο λειτουργίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τις οικονομική διαπλοκή.
Για αυτό, τέλος, και σχεδιάζουμε αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών.
Για έναν δημόσιο τομέα απαλλαγμένο από το ρουσφέτι, τις πελατειακές εξαρτήσεις και την κομματοκρατία.
Για ένα δημόσιο με όρους κοινωνικής ανταποδοτικότητας, αντιγραφειοκρατικό και αποτελεσματικό στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Και αυτό όπως γνωρίζετε, δεν έχει σχέση με τη ποσότητα αλλά με τη ποιότητα των υπηρεσιών, τη δομή και τη διάρθρωση του δημόσιου τομέα, για αυτό και δεν συμφωνούμε με τις οριζόντιες απολύσεις.
Εμείς μπορούμε με σχέδιο και με κοινωνική συναίνεση να αναδιαρθρώσουμε τη δημόσια διοίκηση.
Για τον απλό λόγο ότι εμείς ούτε το σχεδιάσαμε ούτε και το στελεχώσαμε αυτό το κράτος.
Και θα προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη.
Ενισχύοντας τον νευραλγικό ρόλο του κράτους στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, διατηρώντας σε δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο βασικές του λειτουργίες σε νευραλγικούς τομείς, όπως της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού.
Κυρίες και Κύριοι,
Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ››.
