Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης και ο προλεταριακός διεθνισμός ως απάντηση στον αστικό εθνικισμό
και στον κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Στην ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, που την πραγματοποίησε στη συνάντηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων από χώρες των Βαλκανίων, είπε τα εξής:
‹‹Αγαπητοί σύντροφοι!
Σας καλωσορίζουμε στη Θεσσαλονίκη, στις εργασίες της συνάντησης των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων της Βαλκανικής, που διεξάγεται με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Θεωρούμε την παρουσία σας εδώ σημαντική, όχι μόνον γιατί μας δίνεται αυτές τις μέρες μια ακόμη δυνατότητα να ανταλλάξουμε πληροφορίες κι εμπειρίες από τους αγώνες μας, να συντονίσουμε την αγωνιστική δράση μας, αλλά και γιατί η συμμετοχή σας εδώ είναι μια έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης των κομμουνιστών των Βαλκανίων στους αγώνες των εργαζομένων της Ελλάδας. Αγώνες, που διεξάγονται σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπου η αστική τάξη μεταφέρει τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.
Τα τελευταία χρόνια, που εκτυλίσσεται αυτή η κρίση εκατομμύρια εργαζόμενοι ήρθαν αντιμέτωποι με τις βαριές συνέπειές της, βιώνοντας στο πετσί τους τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, ενώ δραματικά έχουν συρρικνωθεί τόσο το εργατικό λαϊκό εισόδημα, όσο και οι δημόσιες δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες προς τους εργαζόμενους. Η αιτία αυτής της εξέλιξης δεν είναι η δογματική προσήλωση των κυβερνητικών κομμάτων στο «νεοφιλελευθερισμό», όπως ισχυρίζεται το κόμμα, που τώρα βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οφείλεται στην «ανικανότητα» των κυβερνώντων ή στην «προδοσία» τους, όπως ισχυρίζονται όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας δεν το βρίσκουν σύμφωνες οι παραπάνω βαρύγδουπες, μα στην πραγματικότητα, πέρα για πέρα επιδερμικές για το σύστημα κι αντιεπιστημονικές επί της ουσίας εκτιμήσεις για τις αιτίες της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας.
Αν οι εργαζόμενοι, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού δεν ξεκαθαρίσουν πού βρίσκονται οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, των τραγικών συνεπειών που βιώνουν, τότε θα μετατρέπονται συνεχώς σε θύματα, σε «πειραματόζωα» των αστικών επιτελείων, που αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό, προτείνοντας νέα «μίγματα» διαχείρισης του συστήματος, που δεν έχουν πρόβλημα να την βαφτίσουν ακόμη κι «αριστερή» και «ριζοσπαστική», δίνοντας στην πραγματικότητα το «φιλί της ζωής» στο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι αιτίες των προβλημάτων, που βιώνουν οι εργαζόμενοι, βρίσκονται στη φύση του συστήματος, που λειτουργεί και κινεί τα πάντα με «καύσιμο» τα επιχειρηματικά κέρδη, την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μια κερδοφορία που μπορεί να εξασφαλιστεί μονάχα μέσα από την όλο και μεγαλύτερη και πιο εντατική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Όσο η κοινωνία έχει ως «κινητήρια δύναμη» την κερδοφορία του καπιταλιστή, οι εργαζόμενοι θα βιώνουν τις συνέπειες της νομοτέλειας που λέγεται καπιταλιστική οικονομική κρίση. Το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού: Βρίσκεται στον εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το ίδιο το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους διαμορφώνει την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Κι από την άποψη αυτή είναι το λιγότερο αφέλεια να πιστεύει κανείς σε μια δήθεν «φιλολαϊκή» κι «αριστερή» διαχείριση της κρίσης και να ισχυρίζεται ότι μπορεί να διατηρήσει τα κέρδη για το κεφάλαιο και την ίδια ώρα δήθεν «να βάλει τον άνθρωπο πάνω απ’ αυτά».
Όπως θα γνωρίζετε το Κόμμα μας, ιδιαίτερα τη χρονιά που πέρασε, είχε μια σφοδρότατη ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση, με προτάσεις μιας «αριστερής» κυβερνητικής διάσωσης του καπιταλισμού, που στα μάτια σημαντικής μερίδας εργατικών λαϊκών στρωμάτων προβλήθηκε ως η φιλολαϊκή «διέξοδος» από την κρίση. Δεν το βάζουμε κάτω! Συνεχίζουμε τον αγώνα για να «ξεριζώσουμε» από τη λαϊκή συνείδηση το ψέμα, που σπέρνουν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, πως είτε με την υπομονή και την αντοχή στα αντιλαϊκά μέτρα, είτε με την αλλαγή της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης από μια δήθεν «αριστερή» και «πατριωτική» κυβέρνηση, ο καπιταλισμός θα εξανθρωπιστεί και θα σκύψει πάνω στον εργάτη, στον φτωχό αγρότη και μικρομεσαίο και θα αρχίσει να του λύνει τα προβλήματα. Η αστική εξουσία αποτελείται από θεσμούς, μηχανισμούς φανερούς και κρυφούς, που λειτουργούν ανεξάρτητα ποιο αστικό κόμμα ή κόμμα αστικής διαχείρισης βρίσκεται στην κυβέρνηση, ή πώς διαμορφώνεται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κρίση δείχνει πλέον τα ιστορικά όρια αυτού του συστήματος! Η αναγκαιότητα κι επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει μπροστά στους εργαζόμενους πιο καθαρά από πριν.
Τα ζητήματα αυτά, το ποια είναι η πραγματική εναλλακτική πρόταση για τους εργαζόμενους, η γραμμή συσπείρωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το τι κόμμα χρειαζόμαστε σήμερα, θα είναι από τα βασικά ζητήματα που θα απασχολήσουν το προσεχές 19ο συνέδριο του Κόμματός μας, που θα πραγματοποιηθεί στις 11-14 Απρίλη.
Σύντροφοι,
Στη μάχη που δίνουμε δεν αμελούμε το γεγονός πως η κρίση, όχι απλώς βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά έχει αγκαλιάσει και θα αγκαλιάσει και νέες χώρες! Οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ανάμεσα στα μονοπώλια, για τον έλεγχο των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς τους, τα μερίδια των αγορών. Ετσι βλέπουμε πως αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται η εγκατάσταση των νατοϊκών συστοιχιών «πάτριοτ» στα τούρκο-συριακά σύνορα. Πρόκειται για μια εξέλιξη που μας φέρνει πιο κοντά σε μια απροκάλυπτη στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, που εδώ κι ενάμιση χρόνο εκτυλίσσεται στη Συρία. Αυτές τις μέρες εκτυλίσσονται και τα μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά γυμνάσια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, που επίσης έχει «πνιγεί» από τα αμερικανικά κι άλλα νατοϊκά πλοία. Το Ισραήλ, μαζί με το ΝΑΤΟ ετοιμάζει επίσης αυτές τις μέρες άσκηση με 100 πολεμικά αεροπλάνα. Επιχείρηση, που όπως κι αυτές που έκανε το Ισραήλ στην Ελλάδα, τις οποίες καταδίκασε το ΚΚΕ, «βρωμάει» ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό κατά του Ιράν. Η αντιπαράθεση, που εκτυλίσσεται μπορεί να αγκαλιάσει μια ευρύτερη περιοχή, από τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τον Περσικό, ως τα Βαλκάνια, τον Καύκασο και την Κασπία. Αυτές τις μέρες η Γαλλία με την έγκριση της ΕΕ με το πρόσχημα της «πάταξης της τρομοκρατίας» πνίγει το αίμα το λαό του Μάλι. Και αυτή η επίθεση είναι καρπός των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις για το μοίρασμα των αγορών, των πηγών ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς τους.
Και βέβαια, όπως και στο παρελθόν, στις αντιπαραθέσεις των αστικών τάξεων ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών εμπλέκονται στον ένα ή άλλο βαθμό και δεν μένουν καθόλου αμέτοχες και οι αστικές τάξεις των άλλων καπιταλιστικών κρατών, που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τα αστικά κόμματα, τα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά.
Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν κάθε φορά διάφορα προσχήματα, ώστε να κερδίσουν τη λαϊκή στήριξη ή έστω ανοχή για τη διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων: «Για να σταματήσει η εθνοκάθαρση» και για δήθεν «ανθρωπιστικούς λόγους», (μας έλεγαν στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας), «ενάντια στην τρομοκρατία» και «για να σταματήσουν οι γυναίκες να φοράνε τη μπούργκα» (μας έλεγαν στον πόλεμο στο Αφγανιστάν), «για να μην γίνει χρήση όπλων μαζικής καταστροφής» (στον πόλεμο του Ιράκ), ή ακόμη και «για να στηριχθεί η Αραβική Άνοιξη» (μας είπαν στη Λιβύη, αλλά και τώρα με αφορμή τις αιματηρές εξελίξεις και στη Συρία).
Σ’ αυτές τις συνθήκες βλέπουμε και τις αστικές τάξεις και κυβερνήσεις στα Βαλκάνια να συμμετέχουν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Πότε παραχώνοντας το έδαφος, τον εναέριο χώρο και τις θάλασσες και πότε και με ένοπλες δυνάμεις, στρατεύματα.
Την ίδια ώρα είναι οι ίδιες που «προβάρουν» κατά καιρούς το «κουστούμι» του «μεγαλοϊδεατισμού». Η ελληνική αστική τάξη, ακόμη και τώρα που αντιμετωπίζει την κρίση, δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από την αντιμετώπιση των Βαλκανίων ως «ενδοχώρα» για τα ελληνικά κεφάλαια, που τα πριμοδοτεί στην Ελλάδα με φοροαπαλλαγές, για να μπορούν να επενδύουν τα συσσωρευμένα κέρδη τους στις άλλες βαλκανικές χώρες, όπου προς το παρόν βρίσκουν σημαντικά περιθώρια κερδοφορίας. Ανάλογα η αστική τάξη της Τουρκίας, με την κυβέρνηση Ερντογάν και με «όχημα» τον «νεοοθωμανισμό» προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε ένα σχέδιο ενίσχυσης του ρόλου της όχι μόνον στις περιφερειακές, αλλά στις παγκόσμιες υποθέσεις, παίζοντας ήδη πολύ βρώμικο ρόλο στις εξελίξεις στη Συρία, αλλά και προβάλλοντας διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο. Επικίνδυνες είναι και οι θέσεις που πρόσφατα εξέφρασε ο Μπερίσα στην Αλβανία, εκφράζοντας εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος πολλών γειτονικών κρατών, στο όνομα της «Μεγάλης Αλβανίας». Ανάλογες απαιτήσεις προβάλλονται στη Ρουμανία σε βάρος της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Κι αν η όξυνση του εθνικισμού αυτή τη στιγμή στη χώρα μας συνδέεται με την ενίσχυση του ρατσιστικού ναζιστικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής», με πρόσχημα το πρόβλημα της μετανάστευσης, σε άλλες χώρες όπως στην Αλβανία, αλλά και στη Ρουμανία, βλέπουμε να συνδέεται με την επιδίωξη προσάρτησης εδαφών.
Σε κάθε περίπτωση η ενίσχυση του αστικού εθνικισμού, του μεγαλοϊδεατισμού, των εθνικιστικών- φασιστικών δυνάμεων, σε κάθε τους μορφή εκδήλωσης εντάσσεται αντικειμενικά και σε αρκετές περιπτώσεις με σχεδιασμό και λειτουργικά μέσα στα σχέδια της αστικής τάξης, που επιδιώκει να εμποδίσει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, να ενσωματώσει την εργατική τάξη και το κίνημά της στον καπιταλισμό. Για να το πετύχει αυτό, απευθυνόμενη στους εργαζόμενους, χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα», όλοι πρέπει «να ενδιαφερθούμε για την πατρίδα», για την «ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας». Τα καλέσματα αυτά καλούν τους εργαζόμενους να ξεχάσουν πως σ’ αυτό το «κοινό πλεούμενο», που επικαλείται η αστική τάξη, άλλοι, οι πολλοί, βρίσκονται στο «μηχανοστάσιο» και με τον ιδρώτα και συχνά και με το αίμα τους, εξασφαλίζουν την κίνησή του και όλα τα αγαθά που υπάρχουν σ’ αυτό! Αντίθετα, μια πολύ μικρή μερίδα, απολαμβάνει τον ήλιο, στο «κατάστρωμα», χωρίς να κουνήσει το δακτυλάκι της! Θέλει να ξεχάσουμε τη βασική αντίθεση που διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία! Κι όχι μόνον αυτό! Αλλά ζητά από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να σταματήσουν να βαρυγκωμούν, να υπομείνουν καρτερικά κάθε αντιλαϊκό μέτρο, ώστε να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο αυτή η δήθεν «κοινή μας βάρκα». Υπόσχεται, μάλιστα, πως αν γίνει κάτι τέτοιο και οι εργαζόμενοι θα ζήσουν καλύτερα!
Ποια όμως είναι η πραγματικότητα; Θα βοηθήσει τους εργαζόμενους να στηρίξουν την αστική τάξη της χώρας τους, δείχνοντας π.χ. αντοχή στα αντιλαϊκά μέτρα, ώστε αυτή να μπορέσει με τη σειρά της να δώσει νέα κίνητρα και δυνατότητες κερδοφορίας στα μονοπώλια, που τον ιδρώτα των εργαζομένων θα το μετατρέψουν σε νέες εξαγωγές των κεφαλαίων τους; Μήπως θα πρέπει να συμπορευτούν με την αστική τάξη της κάθε χώρας, που ζητά ακόμη και προσαρτήσεις άλλων εδαφών;
Η ζωή δείχνει πως η αποδοχή από τη μεριά των εργαζομένων αυτών των επιχειρημάτων σε καμία περίπτωση δεν θα τους οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή, το αντίθετο! Δεν πρόκειται για απόδειξη που περικλείεται σε πρόσφατες εξελίξεις , αφορά στις εμπειρίες ολόκληρου του 20ού αιώνα. Οι εργαζόμενοι, αν καταλάβουν πως σήμερα κάθε καπιταλιστική χώρα, με βάση το μέγεθός της, την ισχύ της (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική), βρίσκεται στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού και τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως οι ίδιοι δεν έχουν κανένα όφελος από την αλλαγή της θέσης της χώρας τους στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, όπως π.χ. είναι η ΕΕ ή και συνολικά στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «πυραμίδας», που έχει διαμορφωθεί. Σήμερα ακόμη και στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως είναι οι ΗΠΑ κι η Γερμανία, σε εκατομμύρια μετριούνται οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της στέγης κ.ά. Ακόμα και χώρες που διατηρούν και επιβιώσεις προκαπιταλιστικές , που δεν ανήκουν σε μια περιφερειακή ιμπεριαλιστική ή παγκόσμια διακρατική ένωση, και αυτές είναι αντικειμενικά ενταγμένες , λειτουργούν στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος
Πολύ περισσότερο η εργατική τάξη δεν έχει κανένα συμφέρον από την συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, στους πολέμους για προσαρτήσεις εδαφών, γενικότερα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που ετοιμάζονται και μπορούν να προκαλέσουν ένα «ντόμινο» αλλαγών στα σύνορα στην περιοχή μας, με αποτέλεσμα νέες μεγάλες αιματοχυσίες και γενικότερες τραγικές συνέπειες για τους λαούς.
Από την άποψη αυτή σημαντικό καθήκον μας είναι η οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στη συμμετοχή στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ενάντια στη συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων των χωρών μας, ενάντια στη χρησιμοποίηση της γης, του εναέριου χώρου και θαλασσών, για τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πρώτα απ’ όλα κατά της Συρίας και του Ιράν, που διαφαίνονται αυτή τη στιγμή, αλλά και συνολικότερα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στη χρησιμοποίηση των αμερικάνο-νατοϊκών βάσεων της περιοχής μας στους νέους πολέμους κι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Από τη μεριά αυτή θεωρούμε σημαντική την πρωτοβουλία που παίρνει το ΤΚΡ την επόμενη βδομάδα στην Κωνσταντινούπολη, κατά της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Συρία και στην οποία το κόμμα μας θα συμμετέχει.
Ακόμη δεν πρέπει να αφήσουμε τις αστικές τάξεις να σύρουν τους λαούς σε νέους μεγαλοϊδεατικούς τυχοδιωκτισμούς, χρησιμοποιώντας ακόμη και υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα, για να επιτύχουν το στόχο τους. Τα δικαιώματα των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια πρέπει να γίνουν σεβαστά και την ίδια ώρα οι μειονότητες πρέπει να γίνουν «γέφυρες φιλίας» για τους λαούς, κι όχι η αφορμή για νέες αιματοχυσίες.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποστείλουν την πάλη τους και να μπουν στην υπηρεσία των στοχεύσεων που έχει το κεφάλαιο της κάθε χώρας! Η επίκληση της «πατρίδας», της «υπεράσπισής» της, όταν γίνεται από την αστική τάξη είναι πέρα για πέρα υποκριτική! Όπως έχει δείξει η ζωή οι αστοί δεν διστάζουν να παζαρεύουν και να εκχωρούν τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις με βασικό στόχο: την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της εξουσίας του! Ιδιαίτερα επικίνδυνα είναι τα καλέσματα της αστικής τάξης προς τους εργαζόμενους είτε «για να βάλουν πλάτη», ώστε όπως λένε «η πατρίδα να βγει από την κρίση, να γίνει ισχυρότερη», όπως μας λένε στην Ελλάδα, είτε ακόμη και για το «μεγάλωμά της», όπως τώρα ακούγεται π.χ. σε Αλβανία και Ρουμανία. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ανοίξουν μέτωπο με αυτές τις εκκλήσεις, γιατί η πάλη για την ανεξαρτησία, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε χώρας είναι σήμερα αδιάλυτα συνδεδεμένη με την πάλη της εργατικής τάξης για την εξουσία.
Στα χέρια μας έχουμε ένα ισχυρό εργαλείο, την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού που δείχνει το δρόμο για την ενότητα, την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης στα Βαλκάνια, σε όλο τον κόσμο. Ταξική ενότητα της εργατικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας και πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Κοινή δράση, συντονισμός της πάλης της εργατικής τάξης στην περιοχή μας, σε διεθνές επίπεδο ενάντια στο κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Αυτό είναι βασικό καθήκον των Κομμουνιστικών Κομμάτων που απαιτείται να είναι στο κέντρο της προσοχής μας.
Γνωρίζουμε καλά τις δυσκολίες. Γνωρίζουμε ότι το Κομμουνιστικό Κίνημα αντιμετωπίζει μια παρατεταμένη κρίση μετά την αντεπανάσταση. Αλλά έχουμε υποχρέωση να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να αντιπαλέψουμε τις αδυναμίες και να επιμείνουμε στην γραμμή της επαναστατικής ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος ενισχύοντας την πολιτικοιδεολογική και μαζική δράση των κομμάτων μας, δυναμώνοντας τους δεσμούς με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, κατακτώντας αναπτύσσοντας τη Μ-Λ θεωρία, επαναστατική στρατηγική.
Αγαπητοί σύντροφοι!
Πρέπει εμείς οι κομμουνιστές να συμβάλουμε με την πάλη μας, με τις τοποθετήσεις μας, ώστε να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλώς μια επιθετική εξωτερική πολιτική, που μπορεί να υιοθετήσει η κυβέρνηση της μιας ή της άλλης μεγάλης ή μικρότερης καπιταλιστικής χώρας! Ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, ο καπιταλισμός που σαπίζει, που δεν έχει πλέον να δώσει τίποτα το θετικό στους εργαζόμενους και στον οποίο η κάθε καπιταλιστική χώρα είναι ενσωματωμένη, βάσει της δύναμής της.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε την απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία! Αυτή η σχέση θεμελιώνεται από την εμφάνιση και την ισχυροποίηση των μονοπωλίων, του συνεχώς αυξανόμενου ρόλου τους όχι μόνον στην οικονομική, αλλά και στην πολιτική λειτουργία των καπιταλιστικών κρατών.
Τα καπιταλιστικά κράτη συγκροτούν ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις, όπως είναι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, που στην Ευρώπη συσπειρώνονται στο λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», θεωρεί πως η ιμπεριαλιστική ΕΕ δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε μια «Ευρώπη των λαών», γιατί από την ίδρυσή της έχει οικοδομηθεί και στοχεύει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Ούτε το ΝΑΤΟ θα διαλυθεί από μόνο του, όπως ισχυρίζονται οι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Ούτε το ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί να αποφύγει τους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μέσα από τον δήθεν «εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων», τη νέα «αρχιτεκτονική» τους, τον λεγόμενο «πολυπολικό κόσμο», που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον κόσμο των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η εκτίμηση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη: Απαιτείται πάλη λαϊκή για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση. Πάλη, που τη θετική έκβασή της μπορεί να εγγυηθεί μόνον η εργατική εξουσία, σπάζοντας την ιμπεριαλιστική «αλυσίδα», αποσπώντας τη χώρα από τα νύχια των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων και των ενώσεών τους.
Μόνο στο έδαφος της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, στο έδαφος του σοσιαλισμού, μπορούν να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, δημιουργικά και να αξιοποιήσουν για δικό τους όφελος, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα είναι λαϊκή περιουσία.
Η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν καταργεί ίσα ίσα την φέρνει ξανά στην επιφάνεια την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό.
Σ’ αυτό πρέπει να συγκλίνει η πάλη μας, που μπορεί να συντονίζεται σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, και στα Βαλκάνια, ώστε τα χτυπήματά μας στον ιμπεριαλισμό και στις ενώσεις του να γίνουν πιο δυνατά κι αποτελεσματικά››.
‹‹Αγαπητοί σύντροφοι!
Σας καλωσορίζουμε στη Θεσσαλονίκη, στις εργασίες της συνάντησης των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων της Βαλκανικής, που διεξάγεται με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Θεωρούμε την παρουσία σας εδώ σημαντική, όχι μόνον γιατί μας δίνεται αυτές τις μέρες μια ακόμη δυνατότητα να ανταλλάξουμε πληροφορίες κι εμπειρίες από τους αγώνες μας, να συντονίσουμε την αγωνιστική δράση μας, αλλά και γιατί η συμμετοχή σας εδώ είναι μια έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης των κομμουνιστών των Βαλκανίων στους αγώνες των εργαζομένων της Ελλάδας. Αγώνες, που διεξάγονται σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπου η αστική τάξη μεταφέρει τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.
Τα τελευταία χρόνια, που εκτυλίσσεται αυτή η κρίση εκατομμύρια εργαζόμενοι ήρθαν αντιμέτωποι με τις βαριές συνέπειές της, βιώνοντας στο πετσί τους τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, ενώ δραματικά έχουν συρρικνωθεί τόσο το εργατικό λαϊκό εισόδημα, όσο και οι δημόσιες δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες προς τους εργαζόμενους. Η αιτία αυτής της εξέλιξης δεν είναι η δογματική προσήλωση των κυβερνητικών κομμάτων στο «νεοφιλελευθερισμό», όπως ισχυρίζεται το κόμμα, που τώρα βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οφείλεται στην «ανικανότητα» των κυβερνώντων ή στην «προδοσία» τους, όπως ισχυρίζονται όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας δεν το βρίσκουν σύμφωνες οι παραπάνω βαρύγδουπες, μα στην πραγματικότητα, πέρα για πέρα επιδερμικές για το σύστημα κι αντιεπιστημονικές επί της ουσίας εκτιμήσεις για τις αιτίες της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας.
Αν οι εργαζόμενοι, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού δεν ξεκαθαρίσουν πού βρίσκονται οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, των τραγικών συνεπειών που βιώνουν, τότε θα μετατρέπονται συνεχώς σε θύματα, σε «πειραματόζωα» των αστικών επιτελείων, που αναδιατάσσουν το πολιτικό σκηνικό, προτείνοντας νέα «μίγματα» διαχείρισης του συστήματος, που δεν έχουν πρόβλημα να την βαφτίσουν ακόμη κι «αριστερή» και «ριζοσπαστική», δίνοντας στην πραγματικότητα το «φιλί της ζωής» στο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι αιτίες των προβλημάτων, που βιώνουν οι εργαζόμενοι, βρίσκονται στη φύση του συστήματος, που λειτουργεί και κινεί τα πάντα με «καύσιμο» τα επιχειρηματικά κέρδη, την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μια κερδοφορία που μπορεί να εξασφαλιστεί μονάχα μέσα από την όλο και μεγαλύτερη και πιο εντατική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Όσο η κοινωνία έχει ως «κινητήρια δύναμη» την κερδοφορία του καπιταλιστή, οι εργαζόμενοι θα βιώνουν τις συνέπειες της νομοτέλειας που λέγεται καπιταλιστική οικονομική κρίση. Το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού: Βρίσκεται στον εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το ίδιο το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους διαμορφώνει την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Κι από την άποψη αυτή είναι το λιγότερο αφέλεια να πιστεύει κανείς σε μια δήθεν «φιλολαϊκή» κι «αριστερή» διαχείριση της κρίσης και να ισχυρίζεται ότι μπορεί να διατηρήσει τα κέρδη για το κεφάλαιο και την ίδια ώρα δήθεν «να βάλει τον άνθρωπο πάνω απ’ αυτά».
Όπως θα γνωρίζετε το Κόμμα μας, ιδιαίτερα τη χρονιά που πέρασε, είχε μια σφοδρότατη ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση, με προτάσεις μιας «αριστερής» κυβερνητικής διάσωσης του καπιταλισμού, που στα μάτια σημαντικής μερίδας εργατικών λαϊκών στρωμάτων προβλήθηκε ως η φιλολαϊκή «διέξοδος» από την κρίση. Δεν το βάζουμε κάτω! Συνεχίζουμε τον αγώνα για να «ξεριζώσουμε» από τη λαϊκή συνείδηση το ψέμα, που σπέρνουν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, πως είτε με την υπομονή και την αντοχή στα αντιλαϊκά μέτρα, είτε με την αλλαγή της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης από μια δήθεν «αριστερή» και «πατριωτική» κυβέρνηση, ο καπιταλισμός θα εξανθρωπιστεί και θα σκύψει πάνω στον εργάτη, στον φτωχό αγρότη και μικρομεσαίο και θα αρχίσει να του λύνει τα προβλήματα. Η αστική εξουσία αποτελείται από θεσμούς, μηχανισμούς φανερούς και κρυφούς, που λειτουργούν ανεξάρτητα ποιο αστικό κόμμα ή κόμμα αστικής διαχείρισης βρίσκεται στην κυβέρνηση, ή πώς διαμορφώνεται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κρίση δείχνει πλέον τα ιστορικά όρια αυτού του συστήματος! Η αναγκαιότητα κι επικαιρότητα του σοσιαλισμού προβάλλει μπροστά στους εργαζόμενους πιο καθαρά από πριν.
Τα ζητήματα αυτά, το ποια είναι η πραγματική εναλλακτική πρόταση για τους εργαζόμενους, η γραμμή συσπείρωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το τι κόμμα χρειαζόμαστε σήμερα, θα είναι από τα βασικά ζητήματα που θα απασχολήσουν το προσεχές 19ο συνέδριο του Κόμματός μας, που θα πραγματοποιηθεί στις 11-14 Απρίλη.
Σύντροφοι,
Στη μάχη που δίνουμε δεν αμελούμε το γεγονός πως η κρίση, όχι απλώς βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά έχει αγκαλιάσει και θα αγκαλιάσει και νέες χώρες! Οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ανάμεσα στα μονοπώλια, για τον έλεγχο των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς τους, τα μερίδια των αγορών. Ετσι βλέπουμε πως αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται η εγκατάσταση των νατοϊκών συστοιχιών «πάτριοτ» στα τούρκο-συριακά σύνορα. Πρόκειται για μια εξέλιξη που μας φέρνει πιο κοντά σε μια απροκάλυπτη στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, που εδώ κι ενάμιση χρόνο εκτυλίσσεται στη Συρία. Αυτές τις μέρες εκτυλίσσονται και τα μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά γυμνάσια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, που επίσης έχει «πνιγεί» από τα αμερικανικά κι άλλα νατοϊκά πλοία. Το Ισραήλ, μαζί με το ΝΑΤΟ ετοιμάζει επίσης αυτές τις μέρες άσκηση με 100 πολεμικά αεροπλάνα. Επιχείρηση, που όπως κι αυτές που έκανε το Ισραήλ στην Ελλάδα, τις οποίες καταδίκασε το ΚΚΕ, «βρωμάει» ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό κατά του Ιράν. Η αντιπαράθεση, που εκτυλίσσεται μπορεί να αγκαλιάσει μια ευρύτερη περιοχή, από τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τον Περσικό, ως τα Βαλκάνια, τον Καύκασο και την Κασπία. Αυτές τις μέρες η Γαλλία με την έγκριση της ΕΕ με το πρόσχημα της «πάταξης της τρομοκρατίας» πνίγει το αίμα το λαό του Μάλι. Και αυτή η επίθεση είναι καρπός των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις για το μοίρασμα των αγορών, των πηγών ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς τους.
Και βέβαια, όπως και στο παρελθόν, στις αντιπαραθέσεις των αστικών τάξεων ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών εμπλέκονται στον ένα ή άλλο βαθμό και δεν μένουν καθόλου αμέτοχες και οι αστικές τάξεις των άλλων καπιταλιστικών κρατών, που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τα αστικά κόμματα, τα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά.
Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν κάθε φορά διάφορα προσχήματα, ώστε να κερδίσουν τη λαϊκή στήριξη ή έστω ανοχή για τη διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων: «Για να σταματήσει η εθνοκάθαρση» και για δήθεν «ανθρωπιστικούς λόγους», (μας έλεγαν στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας), «ενάντια στην τρομοκρατία» και «για να σταματήσουν οι γυναίκες να φοράνε τη μπούργκα» (μας έλεγαν στον πόλεμο στο Αφγανιστάν), «για να μην γίνει χρήση όπλων μαζικής καταστροφής» (στον πόλεμο του Ιράκ), ή ακόμη και «για να στηριχθεί η Αραβική Άνοιξη» (μας είπαν στη Λιβύη, αλλά και τώρα με αφορμή τις αιματηρές εξελίξεις και στη Συρία).
Σ’ αυτές τις συνθήκες βλέπουμε και τις αστικές τάξεις και κυβερνήσεις στα Βαλκάνια να συμμετέχουν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Πότε παραχώνοντας το έδαφος, τον εναέριο χώρο και τις θάλασσες και πότε και με ένοπλες δυνάμεις, στρατεύματα.
Την ίδια ώρα είναι οι ίδιες που «προβάρουν» κατά καιρούς το «κουστούμι» του «μεγαλοϊδεατισμού». Η ελληνική αστική τάξη, ακόμη και τώρα που αντιμετωπίζει την κρίση, δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από την αντιμετώπιση των Βαλκανίων ως «ενδοχώρα» για τα ελληνικά κεφάλαια, που τα πριμοδοτεί στην Ελλάδα με φοροαπαλλαγές, για να μπορούν να επενδύουν τα συσσωρευμένα κέρδη τους στις άλλες βαλκανικές χώρες, όπου προς το παρόν βρίσκουν σημαντικά περιθώρια κερδοφορίας. Ανάλογα η αστική τάξη της Τουρκίας, με την κυβέρνηση Ερντογάν και με «όχημα» τον «νεοοθωμανισμό» προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε ένα σχέδιο ενίσχυσης του ρόλου της όχι μόνον στις περιφερειακές, αλλά στις παγκόσμιες υποθέσεις, παίζοντας ήδη πολύ βρώμικο ρόλο στις εξελίξεις στη Συρία, αλλά και προβάλλοντας διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο. Επικίνδυνες είναι και οι θέσεις που πρόσφατα εξέφρασε ο Μπερίσα στην Αλβανία, εκφράζοντας εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος πολλών γειτονικών κρατών, στο όνομα της «Μεγάλης Αλβανίας». Ανάλογες απαιτήσεις προβάλλονται στη Ρουμανία σε βάρος της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Κι αν η όξυνση του εθνικισμού αυτή τη στιγμή στη χώρα μας συνδέεται με την ενίσχυση του ρατσιστικού ναζιστικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής», με πρόσχημα το πρόβλημα της μετανάστευσης, σε άλλες χώρες όπως στην Αλβανία, αλλά και στη Ρουμανία, βλέπουμε να συνδέεται με την επιδίωξη προσάρτησης εδαφών.
Σε κάθε περίπτωση η ενίσχυση του αστικού εθνικισμού, του μεγαλοϊδεατισμού, των εθνικιστικών- φασιστικών δυνάμεων, σε κάθε τους μορφή εκδήλωσης εντάσσεται αντικειμενικά και σε αρκετές περιπτώσεις με σχεδιασμό και λειτουργικά μέσα στα σχέδια της αστικής τάξης, που επιδιώκει να εμποδίσει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, να ενσωματώσει την εργατική τάξη και το κίνημά της στον καπιταλισμό. Για να το πετύχει αυτό, απευθυνόμενη στους εργαζόμενους, χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα», όλοι πρέπει «να ενδιαφερθούμε για την πατρίδα», για την «ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας». Τα καλέσματα αυτά καλούν τους εργαζόμενους να ξεχάσουν πως σ’ αυτό το «κοινό πλεούμενο», που επικαλείται η αστική τάξη, άλλοι, οι πολλοί, βρίσκονται στο «μηχανοστάσιο» και με τον ιδρώτα και συχνά και με το αίμα τους, εξασφαλίζουν την κίνησή του και όλα τα αγαθά που υπάρχουν σ’ αυτό! Αντίθετα, μια πολύ μικρή μερίδα, απολαμβάνει τον ήλιο, στο «κατάστρωμα», χωρίς να κουνήσει το δακτυλάκι της! Θέλει να ξεχάσουμε τη βασική αντίθεση που διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία! Κι όχι μόνον αυτό! Αλλά ζητά από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να σταματήσουν να βαρυγκωμούν, να υπομείνουν καρτερικά κάθε αντιλαϊκό μέτρο, ώστε να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο αυτή η δήθεν «κοινή μας βάρκα». Υπόσχεται, μάλιστα, πως αν γίνει κάτι τέτοιο και οι εργαζόμενοι θα ζήσουν καλύτερα!
Ποια όμως είναι η πραγματικότητα; Θα βοηθήσει τους εργαζόμενους να στηρίξουν την αστική τάξη της χώρας τους, δείχνοντας π.χ. αντοχή στα αντιλαϊκά μέτρα, ώστε αυτή να μπορέσει με τη σειρά της να δώσει νέα κίνητρα και δυνατότητες κερδοφορίας στα μονοπώλια, που τον ιδρώτα των εργαζομένων θα το μετατρέψουν σε νέες εξαγωγές των κεφαλαίων τους; Μήπως θα πρέπει να συμπορευτούν με την αστική τάξη της κάθε χώρας, που ζητά ακόμη και προσαρτήσεις άλλων εδαφών;
Η ζωή δείχνει πως η αποδοχή από τη μεριά των εργαζομένων αυτών των επιχειρημάτων σε καμία περίπτωση δεν θα τους οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή, το αντίθετο! Δεν πρόκειται για απόδειξη που περικλείεται σε πρόσφατες εξελίξεις , αφορά στις εμπειρίες ολόκληρου του 20ού αιώνα. Οι εργαζόμενοι, αν καταλάβουν πως σήμερα κάθε καπιταλιστική χώρα, με βάση το μέγεθός της, την ισχύ της (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική), βρίσκεται στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού και τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού, μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως οι ίδιοι δεν έχουν κανένα όφελος από την αλλαγή της θέσης της χώρας τους στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, όπως π.χ. είναι η ΕΕ ή και συνολικά στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «πυραμίδας», που έχει διαμορφωθεί. Σήμερα ακόμη και στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως είναι οι ΗΠΑ κι η Γερμανία, σε εκατομμύρια μετριούνται οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι που δουλεύουν χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της στέγης κ.ά. Ακόμα και χώρες που διατηρούν και επιβιώσεις προκαπιταλιστικές , που δεν ανήκουν σε μια περιφερειακή ιμπεριαλιστική ή παγκόσμια διακρατική ένωση, και αυτές είναι αντικειμενικά ενταγμένες , λειτουργούν στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος
Πολύ περισσότερο η εργατική τάξη δεν έχει κανένα συμφέρον από την συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, στους πολέμους για προσαρτήσεις εδαφών, γενικότερα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που ετοιμάζονται και μπορούν να προκαλέσουν ένα «ντόμινο» αλλαγών στα σύνορα στην περιοχή μας, με αποτέλεσμα νέες μεγάλες αιματοχυσίες και γενικότερες τραγικές συνέπειες για τους λαούς.
Από την άποψη αυτή σημαντικό καθήκον μας είναι η οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στη συμμετοχή στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ενάντια στη συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων των χωρών μας, ενάντια στη χρησιμοποίηση της γης, του εναέριου χώρου και θαλασσών, για τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πρώτα απ’ όλα κατά της Συρίας και του Ιράν, που διαφαίνονται αυτή τη στιγμή, αλλά και συνολικότερα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στη χρησιμοποίηση των αμερικάνο-νατοϊκών βάσεων της περιοχής μας στους νέους πολέμους κι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Από τη μεριά αυτή θεωρούμε σημαντική την πρωτοβουλία που παίρνει το ΤΚΡ την επόμενη βδομάδα στην Κωνσταντινούπολη, κατά της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Συρία και στην οποία το κόμμα μας θα συμμετέχει.
Ακόμη δεν πρέπει να αφήσουμε τις αστικές τάξεις να σύρουν τους λαούς σε νέους μεγαλοϊδεατικούς τυχοδιωκτισμούς, χρησιμοποιώντας ακόμη και υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα, για να επιτύχουν το στόχο τους. Τα δικαιώματα των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια πρέπει να γίνουν σεβαστά και την ίδια ώρα οι μειονότητες πρέπει να γίνουν «γέφυρες φιλίας» για τους λαούς, κι όχι η αφορμή για νέες αιματοχυσίες.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποστείλουν την πάλη τους και να μπουν στην υπηρεσία των στοχεύσεων που έχει το κεφάλαιο της κάθε χώρας! Η επίκληση της «πατρίδας», της «υπεράσπισής» της, όταν γίνεται από την αστική τάξη είναι πέρα για πέρα υποκριτική! Όπως έχει δείξει η ζωή οι αστοί δεν διστάζουν να παζαρεύουν και να εκχωρούν τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις με βασικό στόχο: την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της εξουσίας του! Ιδιαίτερα επικίνδυνα είναι τα καλέσματα της αστικής τάξης προς τους εργαζόμενους είτε «για να βάλουν πλάτη», ώστε όπως λένε «η πατρίδα να βγει από την κρίση, να γίνει ισχυρότερη», όπως μας λένε στην Ελλάδα, είτε ακόμη και για το «μεγάλωμά της», όπως τώρα ακούγεται π.χ. σε Αλβανία και Ρουμανία. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ανοίξουν μέτωπο με αυτές τις εκκλήσεις, γιατί η πάλη για την ανεξαρτησία, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε χώρας είναι σήμερα αδιάλυτα συνδεδεμένη με την πάλη της εργατικής τάξης για την εξουσία.
Στα χέρια μας έχουμε ένα ισχυρό εργαλείο, την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού που δείχνει το δρόμο για την ενότητα, την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης στα Βαλκάνια, σε όλο τον κόσμο. Ταξική ενότητα της εργατικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας και πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Κοινή δράση, συντονισμός της πάλης της εργατικής τάξης στην περιοχή μας, σε διεθνές επίπεδο ενάντια στο κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Αυτό είναι βασικό καθήκον των Κομμουνιστικών Κομμάτων που απαιτείται να είναι στο κέντρο της προσοχής μας.
Γνωρίζουμε καλά τις δυσκολίες. Γνωρίζουμε ότι το Κομμουνιστικό Κίνημα αντιμετωπίζει μια παρατεταμένη κρίση μετά την αντεπανάσταση. Αλλά έχουμε υποχρέωση να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να αντιπαλέψουμε τις αδυναμίες και να επιμείνουμε στην γραμμή της επαναστατικής ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος ενισχύοντας την πολιτικοιδεολογική και μαζική δράση των κομμάτων μας, δυναμώνοντας τους δεσμούς με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, κατακτώντας αναπτύσσοντας τη Μ-Λ θεωρία, επαναστατική στρατηγική.
Αγαπητοί σύντροφοι!
Πρέπει εμείς οι κομμουνιστές να συμβάλουμε με την πάλη μας, με τις τοποθετήσεις μας, ώστε να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι απλώς μια επιθετική εξωτερική πολιτική, που μπορεί να υιοθετήσει η κυβέρνηση της μιας ή της άλλης μεγάλης ή μικρότερης καπιταλιστικής χώρας! Ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, ο καπιταλισμός που σαπίζει, που δεν έχει πλέον να δώσει τίποτα το θετικό στους εργαζόμενους και στον οποίο η κάθε καπιταλιστική χώρα είναι ενσωματωμένη, βάσει της δύναμής της.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε την απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία! Αυτή η σχέση θεμελιώνεται από την εμφάνιση και την ισχυροποίηση των μονοπωλίων, του συνεχώς αυξανόμενου ρόλου τους όχι μόνον στην οικονομική, αλλά και στην πολιτική λειτουργία των καπιταλιστικών κρατών.
Τα καπιταλιστικά κράτη συγκροτούν ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις, όπως είναι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, που στην Ευρώπη συσπειρώνονται στο λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», θεωρεί πως η ιμπεριαλιστική ΕΕ δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε μια «Ευρώπη των λαών», γιατί από την ίδρυσή της έχει οικοδομηθεί και στοχεύει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Ούτε το ΝΑΤΟ θα διαλυθεί από μόνο του, όπως ισχυρίζονται οι οπορτουνιστικές δυνάμεις. Ούτε το ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί να αποφύγει τους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μέσα από τον δήθεν «εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων», τη νέα «αρχιτεκτονική» τους, τον λεγόμενο «πολυπολικό κόσμο», που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον κόσμο των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η εκτίμηση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη: Απαιτείται πάλη λαϊκή για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση. Πάλη, που τη θετική έκβασή της μπορεί να εγγυηθεί μόνον η εργατική εξουσία, σπάζοντας την ιμπεριαλιστική «αλυσίδα», αποσπώντας τη χώρα από τα νύχια των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων και των ενώσεών τους.
Μόνο στο έδαφος της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, στο έδαφος του σοσιαλισμού, μπορούν να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, δημιουργικά και να αξιοποιήσουν για δικό τους όφελος, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα είναι λαϊκή περιουσία.
Η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν καταργεί ίσα ίσα την φέρνει ξανά στην επιφάνεια την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό.
Σ’ αυτό πρέπει να συγκλίνει η πάλη μας, που μπορεί να συντονίζεται σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, και στα Βαλκάνια, ώστε τα χτυπήματά μας στον ιμπεριαλισμό και στις ενώσεις του να γίνουν πιο δυνατά κι αποτελεσματικά››.
