‹‹…Πολλοί είναι αυτοί που φλερτάρουν με την ιδέα
ενός οιονεί εμφυλίου πολέμου, όχι πραγματικού αλλά συμβολικού που διχάζει, που διαιρεί και που έχει ως στόχο
να οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο και αποτυχία…››
Ομιλία προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζελου στη συνεδρίαση της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου:
‹‹Φίλες και φίλοι, η χώρα θα κάνει τη στροφή σε πείσμα των ετερόκλητων δυνάμεων του αδιεξόδου και της καταστροφής. Ήδη, αρχίζουν να εμφανίζονται πολλά θετικά σημεία. Μπορεί ο πολίτης που βιώνει την αγωνία του εισοδήματος, της ανεργίας, των φορολογικών του υποχρεώσεων, της δυσπραγίας της αγοράς, να μη μπορεί να καταλάβει αμέσως τι σημασία έχουν αυτές οι θετικές ενδείξεις, αλλά είναι κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ σημαντικές, όχι μόνο γι' αυτό που αόριστα λέμε «εθνική οικονομία» αλλά και για τον κάθε Έλληνα, την κάθε Ελληνίδα, την κάθε οικογένεια.
-Αρχίζουν και επιστρέφουν οι καταθέσεις στην ελληνικές τράπεζες. Πέντε και μισό δισ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2012.
-Αλλάζει η εικόνα της χώρας.
-Οι περιβόητοι εχθρικοί οίκοι αξιολόγησης, αναβαθμίζουν την πιστοληπτική δυνατότητα της Ελλάδας.
-Το spread που το είχαμε ξεχάσει, είχαμε να το ακούσουμε από τις αρχές του 2010, ξαναέπεσε σε τριψήφιο αριθμό. Μπορεί αυτό να μην επηρεάζει την καθημερινότητα κανενός πολίτη, αλλά επηρεάζει θετικά την εικόνα της χώρας. Πληθαίνουν οι εκθέσεις διεθνών τραπεζών και οίκων που εκδίδουν πια θετικές αξιολογήσεις για την Ελλάδα.
-Οι δηλώσεις Ευρωπαίων και άλλων παραγόντων, περιγράφουν μια Ελλάδα που έχει προοπτική.
Ήταν αναμφίβολα συγκινητικός ο αποχαιρετισμός του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ κατά την αποχώρησή του από την Προεδρία του Eurogroup. Μίλησε για την Ελλάδα και τους Έλληνες με αγάπη και θαυμασμό και η παρουσία του στις συνεδριάσεις ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς, μια στήριξη μέσα σ' έναν κυκεώνα διεθνών και ευρωπαϊκών συσχετισμών. Υπήρχε ένας έκδηλος φιλελληνισμός που οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
‹‹Φίλες και φίλοι, η χώρα θα κάνει τη στροφή σε πείσμα των ετερόκλητων δυνάμεων του αδιεξόδου και της καταστροφής. Ήδη, αρχίζουν να εμφανίζονται πολλά θετικά σημεία. Μπορεί ο πολίτης που βιώνει την αγωνία του εισοδήματος, της ανεργίας, των φορολογικών του υποχρεώσεων, της δυσπραγίας της αγοράς, να μη μπορεί να καταλάβει αμέσως τι σημασία έχουν αυτές οι θετικές ενδείξεις, αλλά είναι κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ σημαντικές, όχι μόνο γι' αυτό που αόριστα λέμε «εθνική οικονομία» αλλά και για τον κάθε Έλληνα, την κάθε Ελληνίδα, την κάθε οικογένεια.
-Αρχίζουν και επιστρέφουν οι καταθέσεις στην ελληνικές τράπεζες. Πέντε και μισό δισ. ευρώ το Δεκέμβριο του 2012.
-Αλλάζει η εικόνα της χώρας.
-Οι περιβόητοι εχθρικοί οίκοι αξιολόγησης, αναβαθμίζουν την πιστοληπτική δυνατότητα της Ελλάδας.
-Το spread που το είχαμε ξεχάσει, είχαμε να το ακούσουμε από τις αρχές του 2010, ξαναέπεσε σε τριψήφιο αριθμό. Μπορεί αυτό να μην επηρεάζει την καθημερινότητα κανενός πολίτη, αλλά επηρεάζει θετικά την εικόνα της χώρας. Πληθαίνουν οι εκθέσεις διεθνών τραπεζών και οίκων που εκδίδουν πια θετικές αξιολογήσεις για την Ελλάδα.
-Οι δηλώσεις Ευρωπαίων και άλλων παραγόντων, περιγράφουν μια Ελλάδα που έχει προοπτική.
Ήταν αναμφίβολα συγκινητικός ο αποχαιρετισμός του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ κατά την αποχώρησή του από την Προεδρία του Eurogroup. Μίλησε για την Ελλάδα και τους Έλληνες με αγάπη και θαυμασμό και η παρουσία του στις συνεδριάσεις ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς, μια στήριξη μέσα σ' έναν κυκεώνα διεθνών και ευρωπαϊκών συσχετισμών. Υπήρχε ένας έκδηλος φιλελληνισμός που οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
-Οι ελληνικές τράπεζες, επέστρεψαν στην τακτική χρηματοδότησή τους από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτό μειώνει το κόστος του δανεισμού και ελπίζουμε σύντομα αυτό να φανεί και στα επιτόκια χορηγήσεων των ελληνικών Τραπεζών.
-Εις πείσμα της επίσκεψης του κ. Τσίπρα στη Βραζιλία και παρά την αποχή της Βραζιλίας από τη σχετική διαδικασία, το Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ενέκρινε την εκταμίευση της δόσης προς την Ελλάδα.
Θετικές όμως είναι οι ενδείξεις και στο πολιτικό μέτωπο:
Αυτό που έγινε στη Βουλή σε σχέση με την περιβόητη υπόθεση της λίστας, είναι σημαντικό και σημαδιακό. Μια επίμονη, σχεδόν υστερική πολιτική σκευωρία, υπό την πολιτική καθοδήγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κατεδαφίστηκε πριν φτάσει στη Βουλή και μέσα στη Βουλή, γιατί η δυναμική των γεγονότων, η αλήθεια είναι αυτή που αντέκρουσε όλο αυτό που είχε στηθεί εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Γιατί η επίθεση εναντίον μου, βέβαια, οφείλεται στο γεγονός ότι ηγούμαι του ΠΑΣΟΚ, που αντιλαμβάνονται ότι είναι πάντα το καρφί στο μάτι τους, ο κρίσιμος παράγοντας, ο εγγυητής της σταθερότητας, ο εγγυητής της εφαρμογής της μόνης εφικτής και ασφαλούς εθνικής στρατηγικής.
Υπάρχουν βέβαια πάμπολλες δυσκολίες:
Από τώρα, ώς τον Ιούνιο κρίνεται το αν πράγματι η χώρα θα μπορέσει να κάνει τη στροφή. Και σ' αυτό το πρώτο εξάμηνο, σωρεύονται τα πάντα, όλες οι δυσκολίες.
-Τώρα εφαρμόζονται στην πραγματικότητα τα μέτρα που θίγουν τον κάθε Έλληνα.
-Τώρα βλέπουν πάρα πολύ συμπατριώτες μας τι σημαίνει πραγματικά η μείωση του εισοδήματος, η μείωση των αποδοχών, η μείωση της σύνταξης, η αύξηση των φορολογικών και άλλων υποχρεώσεων.
-Τώρα, κάθε οικογένεια βιώνει αυτό το πρόβλημα στην τελευταία και οξεία φάση της.
Αλλά πρέπει ν' αντέξουμε. Δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω. Μόνη λύση είναι η ολοκλήρωση της προσπάθειας. Και τώρα που «φάγαμε πραγματικά το γάιδαρο», είναι κρίμα να έχουμε μια ιστορική αποτυχία στην τελευταία φάση. Δεν θα έχουμε. Και δεν θα έχουμε γιατί παράλληλα με τα μεγάλα προβλήματα, αρχίζουν να φαίνονται, θ' αρχίσουν να φαίνονται, οι καρποί της προσπάθειας αυτής.
Εμείς, ως ΠΑΣΟΚ έχουμε ιδιαίτερους λόγους να θέλουμε, να επιδιώκουμε, να στηρίζουμε την επιτυχία της πολιτικής αυτής, που είναι δική μας, για την οποία πληρώσαμε δυσανάλογα μεγάλο κόστος ηθικό, συναισθηματικό, πολιτικό, κοινωνικό. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, στη δική μας στρατηγική προσχώρησαν και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜΑΡ. Ήταν η δική μας στρατηγική στην πραγματικότητα που επικύρωσε ο ελληνικός λαός, έχοντας πλήρη συνείδηση των προβλημάτων και των διλημμάτων στις εκλογές του Ιουνίου. Είναι μια εκλογικά νομιμοποιημένη επιλογή αυτή που έχει γίνει. Δύσκολη, αλλά εξηγημένη ενώπιον του ελληνικού λαού.
Ακριβώς λοιπόν επειδή τώρα κρίνονται πάρα πολλά πράγματα, έχουμε μια όξυνση όλων των αντιθέσεων. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που αρέσκονται στο να καλλιεργούν την ένταση και όχι αυτό που λέγεται βία, αλλά αυτό που λέγεται βιαιότητα στην κοινωνία. Οι πολιτικές αντιπαλότητες από κάποιους μετατρέπονται σε εχθρότητες. Θέλουν ν' αναδείξουν έναν εσωτερικό εχθρό αντίστροφο τη φορά αυτή.
Πολλοί είναι αυτοί που φλερτάρουν με την ιδέα ενός οιονεί εμφυλίου πολέμου, όχι πραγματικού αλλά συμβολικού που διχάζει, που διαιρεί και που έχει ως στόχο να οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο και αποτυχία. Αλλά αυτό απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό και εκλογικά και απορρίπτεται καθημερινά στις επιλογές που κάνει η ελληνική κοινωνία.
Μιλήσαμε για το φλερτ με τη βία, με τις πολλαπλές μορφές της, μιλήσαμε για την επαμφοτερίζουσα στάση σε σχέση με τα φαινόμενα αυτά. Παρακολουθούμε τώρα την προκλητική επάνοδο της τρομοκρατίας η οποία έρχεται να προκαλέσει την ελληνική κοινωνία λέγοντας με πολύ καθαρό τρόπο ποιος είναι ο ρόλος της και ο σκοπός της. Κανείς δεν έχει δισταγμούς και επιφυλάξεις στο να καταλάβει τι είναι αυτό που συμβαίνει. Αλλά σε καμία περίπτωση τα ζητήματα αυτά δε μπορεί να είναι αντικείμενο μικροκομματικών αντιπαραθέσεων παλαιού τύπου.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική ενότητα, η κοινωνική συναίνεση και η πολιτική υπευθυνότητα να συγκροτήσουν ένα καθαρό μέτωπο απέναντι στην τρομοκρατία και απέναντι σε κάθε εκδοχή βίας.
Από την άποψη αυτή, δισταγμοί σε σχέση με την εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που εκθέτουν τη χώρα γιατί εμφανίζουν την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης πιο ευαίσθητη από τη Βουλή των Ελλήνων απέναντι σε θέματα δικαιωμάτων και Δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο απροκάλυπτες συνεργασίες και συμπλεύσεις με τη Χρυσή Αυγή, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικρές, ταπεινές, θλιβερές, κομματικές σκοπιμότητες, όπως αυτό που συνέβη στην υπόθεση της λίστας, είναι χτυπήματα σε βάρος της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Υπάρχει στη χώρα ένας χορός νευρικότητας στο εσωτερικό μέτωπο, γιατί ξέρουν όλοι αυτοί που έχουν επενδύσει στην καταστροφή και το θάνατο της χώρας, ότι τώρα πια είναι το οριστικό τέλος της στρατηγικής τους. Και ποια είναι η στρατηγική; Δεν είναι μια στρατηγική εξόδου και ανάταξης της χώρας, είναι μια στρατηγική η οποία οδηγεί τη χώρα στο παρελθόν, στο πουθενά την πραγματικότητα.
Το παράδοξο, το σχεδόν γελοίο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ενώ τροφοδοτείται η ένταση, η κρίση, η μετωπική ρήξη στο εσωτερικό, στο εξωτερικό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρόεδρός του, επιδίδονται σε μια, θα έλεγα, «δημοσιοσχεσίτικη», παλαιού τύπου προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας τους, επίδοση διαπιστευτηρίων μέσα από την παραδοχή σε όλες τις επαφές τους, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλη γραμμή και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία διάθεση διαφοροποίησης από τη γραμμή που έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός και ακολουθεί η κυβέρνηση.
Μα, είναι δυνατόν στην εποχή μας μετά από όλα όσα έχουμε ζήσει, να υπάρχει τέτοια προκλητική διγλωσσία; Είναι δυνατόν να έχουμε δυο διαφορετικές εικόνες, δυο διαφορετικές συμπεριφορές; Να έχουμε μια τυφλή σύγκρουση, μια επένδυση στο αδιέξοδο εσωτερικά και μια διεθνή προσπάθεια εξωραϊσμού και «γλειψίματος» διεθνώς στα σκαλοπάτια του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, σε συναντήσεις με τον κ. Φούχτελ, στην επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και τα μασημένα λόγια στις επαφές που έγιναν εκεί.
Ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια να αναβιώσουν οι πιο απλοϊκές ιστορίες και θεωρίες της συνωμοσίας για το πώς η χώρα οδηγήθηκε στην κρίση, αναγκάστηκε να υποταχθεί στα προγράμματα προσαρμογής. Μεγάλες επιλογές, ιστορικές, μεγάλες συζητήσεις, οι οποίες αφορούν τη φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής κοινωνίας, κάποιοι θέλουν να τις μετατρέψουν σε ένα λόγο δήθεν δικανικό, σε ένα πρόβλημα Ποινικού Δικαίου και Ποινικής Δικονομίας. Δεν είναι τέτοιου τύπου τα θέματα αυτά.
Όποιος θέλει να ανοίξουμε τη συζήτηση για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας για τα αίτια της κρίσης, για το τι έγινε πριν την ένταξη στην ΟΝΕ και μετά απ' αυτή, για το τι έγινε την περίοδο μέχρι το 2004, αλλά και την περίοδο από το 2004 έως το 2009, είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε. Γιατί μόνο η ειλικρινής και σε βάθος συζήτηση των θεμάτων αυτών λειτουργεί λυτρωτικά και παιδαγωγικά.
Αλλά, άλλο αυτό και άλλο το να καταφεύγει κανείς σε μια ξαναζεσταμένη εκδοχή των θεωριών συνωμοσίας και να θεωρεί ότι έτσι δίνει απάντηση στις αγωνίες του ελληνικού λαού, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι ήταν τεχνικό ή κατασκευασμένο το πώς μπήκαμε στην κρίση και στο πρόγραμμα και άρα με τον ίδιο εύκολο τρόπο ο «από μηχανής θεός», χωρίς κόστος, χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, μπορεί να μας βγάλει από την κατάσταση αυτή. Πρόκειται για μια απόπειρα ιστορικής παραπλάνησης και αποπλάνησης ενός τμήματος της ελληνικής κοινής γνώμης που δεν βοηθάει σε τίποτα.
Δεν βοηθάει την κοινωνία, δεν βοηθάει την ανάπτυξη, δεν βοηθάει τον άνεργο, δεν βοηθάει την έξοδο από την κρίση. Σε όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ σηκώνει το βάρος του εγγυητή. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή όλων των κρίσιμων μετώπων. Την προηγούμενη εβδομάδα δείξαμε πως μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος σημαντικών, συστηματικών και πυκνών πρωτοβουλιών για τη λειτουργία της κυβέρνησης. Τις προηγούμενες μέρες το ΠΑΣΟΚ έδειξε τι εννοεί όταν λέει ότι λειτουργούμε προτρεπτικά, υποστηρικτικά, ελεγκτικά σε σχέση με την κυβέρνηση.
Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε τις προηγούμενες ημέρες το Υπουργείο Ανάπτυξης, να αναδείξουμε τα μεγάλα θέματα που αφορούν τη ρευστότητα και την απασχόληση, τις τιμές, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, την πραγματικότητα της αγοράς, τις προτάσεις νόμων που έχει υποβάλει το ΠΑΣΟΚ. Να μιλήσουμε για την ανάγκη όλοι οι αδιάθετοι πόροι του ΕΣΠΑ να συγκροτήσουν ένα ΕΣΠΑ κρίσης με σαφείς προτεραιότητες τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων ιδίως των μικρών και μεσαίων και τη στήριξη της απασχόλησης, την διαφύλαξη θέσεων εργασίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Επισκεφτήκαμε το υπουργείο Εξωτερικών για να αναδείξουμε τη σημασία της εθνικής ισχύος η οποία δεν πρέπει να κάμπτεται σε μια περίοδο κρίσης και για να αναδείξουμε και κάτι άλλο, τη σημασία της αξιοποίησης του εθνικού ορυκτού πλούτου.
Δεχτήκαμε, εδώ στο ΠΑΣΟΚ, την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας γιατί ξέρουμε πόσο προβληματική είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας, τι τραβάει ο καθένας που θέλει υπηρεσίες από τα νοσοκομεία ή τον ΕΟΠΥΥ και πόσο μεγάλη σημασία έχει να λειτουργούν οι μηχανισμοί αυτοί για την κοινωνική συνοχή και ασφάλεια και για την αξιοπρέπεια κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας. Και μιλήσαμε χθες με τον Υπουργό Παιδείας για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί το νέο μοντέλο ανάπτυξης περνάει μέσα από την επένδυση στη γνώση.
Όλα αυτά είναι απολύτως συνδεδεμένα, φίλες και φίλοι, με τον προσυνεδριακό διάλογο, με το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Και χαιρόμαστε γιατί η πίεσή μας είχε ως αποτέλεσμα να κινηθεί το Υπουργείο Οικονομικών προς την κατεύθυνση του εθνικού φορολογικού συστήματος, για το οποίο τις επόμενες μέρες θα αναλάβουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες κοινωνικού διαλόγου, ολοκληρώνοντας αυτό που είχαμε αρχίσει επί των ημερών μας.
Η επόμενη φάση της εθνικής στρατηγικής είναι όμως εξαιρετικά απαιτητική. Πιο απαιτητική από την προηγούμενη. Η έκθεση του ΔΝΤ και οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει εκεί, στην πραγματικότητα θέτουν στο τραπέζι μια απειλή, την απειλή των νέων μέτρων ως αποτέλεσμα εσφαλμένων μακροοικονομικών προγνώσεων.
Ορισμένοι κάνουν σαν να ανακαλύπτουν τώρα ξαφνικά την πυρίτιδα, ή την Αμερική. Πράγματι, το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης είχε και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να έχει, μετά και από τη μεγάλη διόρθωση που έγινε με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου - Μαρτίου, έναν τιμωρητικό σε πολύ μεγάλο βαθμό χαρακτήρα. Το ελληνικό παράδοξο, το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης και υψηλές καταναλωτικές δαπάνες χωρίς τα διαρθρωτικά της χαρακτηριστικά να δικαιολογούν το φαινόμενο αυτό, ενοχλούσε και ενοχλεί τους εταίρους μας.
Γι' αυτό οι όροι ένταξης στο πρόγραμμα προσαρμογής είχαν και έναν «παιδαγωγικό» χαρακτήρα. Και η μεγάλη σύγκρουση που έγινε στο Υπουργείο Οικονομικών στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2011, όταν αποχώρησε από το γραφείο μου η τρόικα για να επανέλθουμε στη διαπραγμάτευση και να πάμε στο κούρεμα του χρέους και στο νέο μεγάλο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων με τους πολύ ευνοϊκότερους όρους, δηλαδή στις αποφάσεις του Οκτωβρίου και του Φεβρουαρίου, αυτό είχε ως αντικείμενο. Τη μεγάλη σύγκρουση για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται το πρόγραμμα λόγω των εσφαλμένων προγνώσεων των εταίρων μας, της τρόικας. Αυτή ήταν η σύγκρουση.
Η σύγκρουση ήταν ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, το γεγονός ότι το πρόγραμμα οδηγούσε σε βαθιά σωρευτική ύφεση. Περιμένουμε να έρθει τώρα η έκθεση του ΔΝΤ ή να έρθει ο κ. Μπλανσάρ να μας μιλήσει για τους πολλαπλασιαστές; Αυτά τα έχουμε πει. Έχουμε αντικρούσει με στοιχεία και επιχειρήματα αυτές τις θέσεις, έχουμε αγωνιστεί να προστατεύσουμε και τους Έλληνες πολίτες και τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας και την προοπτική της εθνικής οικονομίας.
Αλλά μήπως πιστεύουν ορισμένοι ότι είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια καλή και σε μια κακή επιλογή; Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο κακό αυτό πρόγραμμα και στη διατήρηση της οικονομίας, των εισοδημάτων, των περιουσιών αλώβητων, ακέραιων, χωρίς κανένα πρόβλημα; Όχι δυστυχώς.
Το δίλημμά μας ήταν και είναι πάντα ανάμεσα σε ένα κακό και σε ένα χειρότερο πρόγραμμα, ανάμεσα σε μια λύση επώδυνη και μια λύση καταστροφική. Και διαλέξαμε και διαλέγουμε τις επώδυνες λύσεις, επειδή θέλουμε να αποφύγουμε τις καταστροφικές και θανατηφόρες λύσεις.
Αλλά τώρα μπορούμε να μιλήσουμε με πιο επιτακτικό και τελικά με πιο πειστικό τρόπο και προς τους εταίρους μας, γιατί αυτό μας το επιτρέπουν οι θυσίες του ελληνικού λαού, τα αποτελέσματα που έχουμε χάρις στις προσπάθειές που έχουν κάνει όλοι οι Έλληνες και ιδίως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχότεροι, τα χαμηλότερα στρώματα που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης δυσανάλογα.
Γι' αυτό πρέπει να είναι καθαρό το μήνυμα που στέλνουμε: Πως δεν αρκούν τα λόγια των εταίρων μας, των θεσμικών συνομιλητών μας, πρέπει να καταστεί και δική τους συνείδηση ότι η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία δεν αντέχουν άλλα μέτρα τέτοιου τύπου.
Πρέπει και η συζήτηση για τα θέματα αυτά εξ αρχής να προσανατολιστεί σωστά και αυτή η σωστή κατεύθυνση είναι η εφαρμογή των συμφωνημένων, η εκτέλεση του προϋπολογισμού, ώστε να αποτραπεί κάθε πιθανότητα να ζητηθεί η λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.
Όλη μας η αγωνία, όλη μας η φροντίδα, όλη μας η προσπάθεια, πρέπει να κατατείνουν στη στήριξη της πραγματικής οικονομίας μέσω του τραπεζικού συστήματος, μέσω του ΕΣΠΑ, μέσω μιας φιλοεπενδυτικής φιλοαναπτυξιακής Διοίκησης, η οποία στρατεύεται από κοινού με μια Τοπική Αυτοδιοίκηση δημιουργική και μια κοινωνία που θέλει επενδύσεις, ανάπτυξη, δουλειές, που θέλει η Ελλάδα να γίνει επιτέλους κανονική, ανταγωνιστική, αυτοδύναμη, ισότιμη, ασφαλής.
Είναι πολύ καθαρή η δική μας κατεύθυνση.
Αυτό αφορά και τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα σε όλους τους τομείς. Θέλω να είμαι και εδώ σαφής: η εμμονή των θεσμικών μας εταίρων στο ζήτημα των θεσμικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, λειτουργούσε γι' αυτούς ως άλλοθι προκειμένου να μην καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για τις αποτυχημένες μακροοικονομικές τους προγνώσεις, που οδήγησαν στη βαθιά σωρευτική ύφεση και τώρα ανοίγουν μια συζήτηση περί πολλαπλασιαστών και προγνώσεων. Μια συζήτηση, που μόνο επιμηθείς δικαιούνται να κάνουν, χωρίς συνείδηση της ιστορίας και του τι σημαίνει για τους πραγματικούς ανθρώπους, τις πραγματικές επιχειρήσεις, την πραγματική οικονομία κάτι τέτοιο.
Για μας όμως η υπόθεση των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, δεν είναι άλλοθι. Δεν είναι άλλοθι στην επιχειρηματολογία κάποιων τεχνοκρατών που θέλουν να αποσείσουν την επιχειρησιακή και υπηρεσιακούς τους ευθύνη για εσφαλμένες επιλογές.
Για μας, οι αλλαγές αυτές είναι ζωτικές ιστορικές επιλογές, που επιτρέπουν στην Ελλάδα να βγει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια από την κρίση και να πορευτεί στη μακρά περίοδο μετά την κρίση, αυτόνομη, αυτοδύναμη, ουσιαστικά ισότιμη.
Για να προχωρήσουν όμως αυτά, πρέπει να ξεφύγουμε από την παγίδα στην οποία κάποιοι θέλουν να εγκλωβίσουν την ελληνική κοινωνία: την παγίδα της έντασης, την παγίδα της βίας, την παγίδα του διχασμού και της ρήξης για την οποία μίλησα στην αρχή.
Είμαστε υποχρεωμένοι να συνάψουμε όλες τις αναγκαίες θεσμικές και κοινωνικές συμφωνίες. Πρέπει να κινητοποιηθούν όλοι οι πολιτειακοί και θεσμικοί παράγοντες: Kεντρική Kυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση, ανεξάρτητες Αρχές, Δικαιοσύνη. Πρέπει να κινητοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας, πρέπει ο επιχειρηματικός κόσμος να αναλάβει το μερίδιο της δικής του ευθύνης να μην αρκείται στην άσκηση κριτικής προς το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Πρέπει τα Συνδικάτα, πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο.
Άρα χρειαζόμαστε μια μεγάλη θεσμική και κοινωνική συμφωνία για την εθνική στρατηγική. Αλλά αυτή τη συμφωνία κάποιοι αναγκάζονται τώρα να την παραδέχονται ρητορικά και να την παρεμποδίζουν πραγματικά.
Αυτό συνέβη τις τελευταίες μέρες και με την απαράδεκτη κοινωνικά απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Πλήττουν την αξιοπιστία του Συνδικαλιστικού Κινήματος όποιοι το καθιστούν αντίπαλο της κοινωνίας και όποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το να φορτίζεις την ατμόσφαιρα και να επαυξάνεις την ταλαιπωρία της κοινωνίας υπό τέτοιες οικονομικές συνθήκες, είναι μια πρόκληση. Είναι μια απαράδεκτη και αδιανόητη πρόκληση.
Αυτή η αντίληψη για το Συνδικαλιστικό Κίνημα και τις συνδικαλιστικές πρακτικές, δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες της εποχής και με τη δική μας αντίληψη για το τι σημαίνει δημόσια ευθύνη.
Φίλες και φίλοι, είναι προφανές από όλα αυτά ότι οι προσυνεδριακές μας διαδικασίες και αυτό καθαυτό το Συνέδριο που έχει οριστικά τοποθετηθεί για το διάστημα 28 Φεβρουαρίου 2 Μαρτίου, είναι απόλυτα συνδεδεμένες με την αγωνία της χώρας να κάνει τη στροφή.
Η στροφή που θα κάνει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, οι ριζοσπαστικές, απροσδόκητες σε πολύ μεγάλο βαθμό, αποφάσεις που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του, την οργάνωσή του, την ταυτότητά του, είμαι βέβαιος ότι θα συντελέσουν στο να ξεπεραστούν αγκυλώσεις, θα συντελέσουν στο να αποκτήσει η κοινωνία ξανά μια θετική και καλόπιστη επαφή με αυτό που λέγεται πολιτικός λόγος και πολιτική δραστηριότητα.
Είχε πει η Μελίνα κάποτε, με το δικό της μοναδικό επιγραμματικό τρόπο, ότι «δεν αρέσουμε» και είναι αλήθεια ότι δεν αρέσουμε. Δεν αρέσει όλο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, δεν αρέσει και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά όποιοι νομίζουν ότι θα κρυφτούν πίσω από το ΠΑΣΟΚ, ότι όπως το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε μόνο του να σηκώσει το βάρος της κρίσης και να πληρώσει ένα δυσανάλογο μεγάλο τίμημα, τώρα θα βρεθεί το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει μόνο του το βάρος της κρίσης νομιμοποίησης και αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, κάνουν λάθος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρη συνείδηση της ιστορικής του ευθύνης και του επίκαιρου ρόλου του ως εγγυητή της σταθερότητας και της εθνικής στρατηγικής. Έχει επίσης πλήρη συνείδηση της υποχρέωσής του να αναλάβει πρώτο αυτό τις πρωτοβουλίες που είναι αναγκαίες για τη ριζική και ριζοσπαστική ανανέωση του τρόπου πολιτικής οργάνωσης, έκφρασης και αντιπροσώπευσης.
Το πετύχαμε ιστορικά ως χώρος, χάρις στις μεγάλες πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ιδίως την περίοδο 1974-1981. Θα το πετύχουμε και τώρα για δεύτερη φορά, γιατί ξέρουμε ότι αυτό είναι για μας και υποχρέωση και ευκαιρία και γιατί είναι υποχρέωση όλων μας να πετύχουμε αυτό που έχουμε πει: την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, μαζί με την άνοδο της χώρας.
Και αν κάποιοι φαντασιώνονται ότι μπορούν να επαναλάβουν ως φάρσα τις διαδρομές της μεταπολίτευσης και να υποκαταστήσουν το παλαιό ΠΑΣΟΚ, να ξέρουν ότι στην πραγματικότητα χάνουν το χρόνο τους και τον ορίζοντά τους. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν διεκδικεί τον παλιό του εαυτό, αλλά επινοεί, ανακαλύπτει και επιβάλλει το νέο του εαυτό.
Γι' αυτό θα κινηθούμε με άλλες ταχύτητες, με πιο ριζοσπαστικό και ευέλικτο τρόπο και αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που θα κυριαρχήσει στην προσυνεδριακή μας διαδικασία. Σας ευχαριστώ››
-Εις πείσμα της επίσκεψης του κ. Τσίπρα στη Βραζιλία και παρά την αποχή της Βραζιλίας από τη σχετική διαδικασία, το Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ενέκρινε την εκταμίευση της δόσης προς την Ελλάδα.
Θετικές όμως είναι οι ενδείξεις και στο πολιτικό μέτωπο:
Αυτό που έγινε στη Βουλή σε σχέση με την περιβόητη υπόθεση της λίστας, είναι σημαντικό και σημαδιακό. Μια επίμονη, σχεδόν υστερική πολιτική σκευωρία, υπό την πολιτική καθοδήγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κατεδαφίστηκε πριν φτάσει στη Βουλή και μέσα στη Βουλή, γιατί η δυναμική των γεγονότων, η αλήθεια είναι αυτή που αντέκρουσε όλο αυτό που είχε στηθεί εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Γιατί η επίθεση εναντίον μου, βέβαια, οφείλεται στο γεγονός ότι ηγούμαι του ΠΑΣΟΚ, που αντιλαμβάνονται ότι είναι πάντα το καρφί στο μάτι τους, ο κρίσιμος παράγοντας, ο εγγυητής της σταθερότητας, ο εγγυητής της εφαρμογής της μόνης εφικτής και ασφαλούς εθνικής στρατηγικής.
Υπάρχουν βέβαια πάμπολλες δυσκολίες:
Από τώρα, ώς τον Ιούνιο κρίνεται το αν πράγματι η χώρα θα μπορέσει να κάνει τη στροφή. Και σ' αυτό το πρώτο εξάμηνο, σωρεύονται τα πάντα, όλες οι δυσκολίες.
-Τώρα εφαρμόζονται στην πραγματικότητα τα μέτρα που θίγουν τον κάθε Έλληνα.
-Τώρα βλέπουν πάρα πολύ συμπατριώτες μας τι σημαίνει πραγματικά η μείωση του εισοδήματος, η μείωση των αποδοχών, η μείωση της σύνταξης, η αύξηση των φορολογικών και άλλων υποχρεώσεων.
-Τώρα, κάθε οικογένεια βιώνει αυτό το πρόβλημα στην τελευταία και οξεία φάση της.
Αλλά πρέπει ν' αντέξουμε. Δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω. Μόνη λύση είναι η ολοκλήρωση της προσπάθειας. Και τώρα που «φάγαμε πραγματικά το γάιδαρο», είναι κρίμα να έχουμε μια ιστορική αποτυχία στην τελευταία φάση. Δεν θα έχουμε. Και δεν θα έχουμε γιατί παράλληλα με τα μεγάλα προβλήματα, αρχίζουν να φαίνονται, θ' αρχίσουν να φαίνονται, οι καρποί της προσπάθειας αυτής.
Εμείς, ως ΠΑΣΟΚ έχουμε ιδιαίτερους λόγους να θέλουμε, να επιδιώκουμε, να στηρίζουμε την επιτυχία της πολιτικής αυτής, που είναι δική μας, για την οποία πληρώσαμε δυσανάλογα μεγάλο κόστος ηθικό, συναισθηματικό, πολιτικό, κοινωνικό. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, στη δική μας στρατηγική προσχώρησαν και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΜΑΡ. Ήταν η δική μας στρατηγική στην πραγματικότητα που επικύρωσε ο ελληνικός λαός, έχοντας πλήρη συνείδηση των προβλημάτων και των διλημμάτων στις εκλογές του Ιουνίου. Είναι μια εκλογικά νομιμοποιημένη επιλογή αυτή που έχει γίνει. Δύσκολη, αλλά εξηγημένη ενώπιον του ελληνικού λαού.
Ακριβώς λοιπόν επειδή τώρα κρίνονται πάρα πολλά πράγματα, έχουμε μια όξυνση όλων των αντιθέσεων. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που αρέσκονται στο να καλλιεργούν την ένταση και όχι αυτό που λέγεται βία, αλλά αυτό που λέγεται βιαιότητα στην κοινωνία. Οι πολιτικές αντιπαλότητες από κάποιους μετατρέπονται σε εχθρότητες. Θέλουν ν' αναδείξουν έναν εσωτερικό εχθρό αντίστροφο τη φορά αυτή.
Πολλοί είναι αυτοί που φλερτάρουν με την ιδέα ενός οιονεί εμφυλίου πολέμου, όχι πραγματικού αλλά συμβολικού που διχάζει, που διαιρεί και που έχει ως στόχο να οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο και αποτυχία. Αλλά αυτό απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό και εκλογικά και απορρίπτεται καθημερινά στις επιλογές που κάνει η ελληνική κοινωνία.
Μιλήσαμε για το φλερτ με τη βία, με τις πολλαπλές μορφές της, μιλήσαμε για την επαμφοτερίζουσα στάση σε σχέση με τα φαινόμενα αυτά. Παρακολουθούμε τώρα την προκλητική επάνοδο της τρομοκρατίας η οποία έρχεται να προκαλέσει την ελληνική κοινωνία λέγοντας με πολύ καθαρό τρόπο ποιος είναι ο ρόλος της και ο σκοπός της. Κανείς δεν έχει δισταγμούς και επιφυλάξεις στο να καταλάβει τι είναι αυτό που συμβαίνει. Αλλά σε καμία περίπτωση τα ζητήματα αυτά δε μπορεί να είναι αντικείμενο μικροκομματικών αντιπαραθέσεων παλαιού τύπου.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική ενότητα, η κοινωνική συναίνεση και η πολιτική υπευθυνότητα να συγκροτήσουν ένα καθαρό μέτωπο απέναντι στην τρομοκρατία και απέναντι σε κάθε εκδοχή βίας.
Από την άποψη αυτή, δισταγμοί σε σχέση με την εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που εκθέτουν τη χώρα γιατί εμφανίζουν την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης πιο ευαίσθητη από τη Βουλή των Ελλήνων απέναντι σε θέματα δικαιωμάτων και Δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο απροκάλυπτες συνεργασίες και συμπλεύσεις με τη Χρυσή Αυγή, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικρές, ταπεινές, θλιβερές, κομματικές σκοπιμότητες, όπως αυτό που συνέβη στην υπόθεση της λίστας, είναι χτυπήματα σε βάρος της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Υπάρχει στη χώρα ένας χορός νευρικότητας στο εσωτερικό μέτωπο, γιατί ξέρουν όλοι αυτοί που έχουν επενδύσει στην καταστροφή και το θάνατο της χώρας, ότι τώρα πια είναι το οριστικό τέλος της στρατηγικής τους. Και ποια είναι η στρατηγική; Δεν είναι μια στρατηγική εξόδου και ανάταξης της χώρας, είναι μια στρατηγική η οποία οδηγεί τη χώρα στο παρελθόν, στο πουθενά την πραγματικότητα.
Το παράδοξο, το σχεδόν γελοίο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ενώ τροφοδοτείται η ένταση, η κρίση, η μετωπική ρήξη στο εσωτερικό, στο εξωτερικό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρόεδρός του, επιδίδονται σε μια, θα έλεγα, «δημοσιοσχεσίτικη», παλαιού τύπου προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας τους, επίδοση διαπιστευτηρίων μέσα από την παραδοχή σε όλες τις επαφές τους, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλη γραμμή και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία διάθεση διαφοροποίησης από τη γραμμή που έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός και ακολουθεί η κυβέρνηση.
Μα, είναι δυνατόν στην εποχή μας μετά από όλα όσα έχουμε ζήσει, να υπάρχει τέτοια προκλητική διγλωσσία; Είναι δυνατόν να έχουμε δυο διαφορετικές εικόνες, δυο διαφορετικές συμπεριφορές; Να έχουμε μια τυφλή σύγκρουση, μια επένδυση στο αδιέξοδο εσωτερικά και μια διεθνή προσπάθεια εξωραϊσμού και «γλειψίματος» διεθνώς στα σκαλοπάτια του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, σε συναντήσεις με τον κ. Φούχτελ, στην επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και τα μασημένα λόγια στις επαφές που έγιναν εκεί.
Ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια να αναβιώσουν οι πιο απλοϊκές ιστορίες και θεωρίες της συνωμοσίας για το πώς η χώρα οδηγήθηκε στην κρίση, αναγκάστηκε να υποταχθεί στα προγράμματα προσαρμογής. Μεγάλες επιλογές, ιστορικές, μεγάλες συζητήσεις, οι οποίες αφορούν τη φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής κοινωνίας, κάποιοι θέλουν να τις μετατρέψουν σε ένα λόγο δήθεν δικανικό, σε ένα πρόβλημα Ποινικού Δικαίου και Ποινικής Δικονομίας. Δεν είναι τέτοιου τύπου τα θέματα αυτά.
Όποιος θέλει να ανοίξουμε τη συζήτηση για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας για τα αίτια της κρίσης, για το τι έγινε πριν την ένταξη στην ΟΝΕ και μετά απ' αυτή, για το τι έγινε την περίοδο μέχρι το 2004, αλλά και την περίοδο από το 2004 έως το 2009, είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε. Γιατί μόνο η ειλικρινής και σε βάθος συζήτηση των θεμάτων αυτών λειτουργεί λυτρωτικά και παιδαγωγικά.
Αλλά, άλλο αυτό και άλλο το να καταφεύγει κανείς σε μια ξαναζεσταμένη εκδοχή των θεωριών συνωμοσίας και να θεωρεί ότι έτσι δίνει απάντηση στις αγωνίες του ελληνικού λαού, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι ήταν τεχνικό ή κατασκευασμένο το πώς μπήκαμε στην κρίση και στο πρόγραμμα και άρα με τον ίδιο εύκολο τρόπο ο «από μηχανής θεός», χωρίς κόστος, χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, μπορεί να μας βγάλει από την κατάσταση αυτή. Πρόκειται για μια απόπειρα ιστορικής παραπλάνησης και αποπλάνησης ενός τμήματος της ελληνικής κοινής γνώμης που δεν βοηθάει σε τίποτα.
Δεν βοηθάει την κοινωνία, δεν βοηθάει την ανάπτυξη, δεν βοηθάει τον άνεργο, δεν βοηθάει την έξοδο από την κρίση. Σε όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ σηκώνει το βάρος του εγγυητή. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή όλων των κρίσιμων μετώπων. Την προηγούμενη εβδομάδα δείξαμε πως μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος σημαντικών, συστηματικών και πυκνών πρωτοβουλιών για τη λειτουργία της κυβέρνησης. Τις προηγούμενες μέρες το ΠΑΣΟΚ έδειξε τι εννοεί όταν λέει ότι λειτουργούμε προτρεπτικά, υποστηρικτικά, ελεγκτικά σε σχέση με την κυβέρνηση.
Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε τις προηγούμενες ημέρες το Υπουργείο Ανάπτυξης, να αναδείξουμε τα μεγάλα θέματα που αφορούν τη ρευστότητα και την απασχόληση, τις τιμές, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, την πραγματικότητα της αγοράς, τις προτάσεις νόμων που έχει υποβάλει το ΠΑΣΟΚ. Να μιλήσουμε για την ανάγκη όλοι οι αδιάθετοι πόροι του ΕΣΠΑ να συγκροτήσουν ένα ΕΣΠΑ κρίσης με σαφείς προτεραιότητες τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων ιδίως των μικρών και μεσαίων και τη στήριξη της απασχόλησης, την διαφύλαξη θέσεων εργασίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Επισκεφτήκαμε το υπουργείο Εξωτερικών για να αναδείξουμε τη σημασία της εθνικής ισχύος η οποία δεν πρέπει να κάμπτεται σε μια περίοδο κρίσης και για να αναδείξουμε και κάτι άλλο, τη σημασία της αξιοποίησης του εθνικού ορυκτού πλούτου.
Δεχτήκαμε, εδώ στο ΠΑΣΟΚ, την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας γιατί ξέρουμε πόσο προβληματική είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας, τι τραβάει ο καθένας που θέλει υπηρεσίες από τα νοσοκομεία ή τον ΕΟΠΥΥ και πόσο μεγάλη σημασία έχει να λειτουργούν οι μηχανισμοί αυτοί για την κοινωνική συνοχή και ασφάλεια και για την αξιοπρέπεια κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας. Και μιλήσαμε χθες με τον Υπουργό Παιδείας για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί το νέο μοντέλο ανάπτυξης περνάει μέσα από την επένδυση στη γνώση.
Όλα αυτά είναι απολύτως συνδεδεμένα, φίλες και φίλοι, με τον προσυνεδριακό διάλογο, με το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Και χαιρόμαστε γιατί η πίεσή μας είχε ως αποτέλεσμα να κινηθεί το Υπουργείο Οικονομικών προς την κατεύθυνση του εθνικού φορολογικού συστήματος, για το οποίο τις επόμενες μέρες θα αναλάβουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες κοινωνικού διαλόγου, ολοκληρώνοντας αυτό που είχαμε αρχίσει επί των ημερών μας.
Η επόμενη φάση της εθνικής στρατηγικής είναι όμως εξαιρετικά απαιτητική. Πιο απαιτητική από την προηγούμενη. Η έκθεση του ΔΝΤ και οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει εκεί, στην πραγματικότητα θέτουν στο τραπέζι μια απειλή, την απειλή των νέων μέτρων ως αποτέλεσμα εσφαλμένων μακροοικονομικών προγνώσεων.
Ορισμένοι κάνουν σαν να ανακαλύπτουν τώρα ξαφνικά την πυρίτιδα, ή την Αμερική. Πράγματι, το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης είχε και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να έχει, μετά και από τη μεγάλη διόρθωση που έγινε με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου - Μαρτίου, έναν τιμωρητικό σε πολύ μεγάλο βαθμό χαρακτήρα. Το ελληνικό παράδοξο, το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης και υψηλές καταναλωτικές δαπάνες χωρίς τα διαρθρωτικά της χαρακτηριστικά να δικαιολογούν το φαινόμενο αυτό, ενοχλούσε και ενοχλεί τους εταίρους μας.
Γι' αυτό οι όροι ένταξης στο πρόγραμμα προσαρμογής είχαν και έναν «παιδαγωγικό» χαρακτήρα. Και η μεγάλη σύγκρουση που έγινε στο Υπουργείο Οικονομικών στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2011, όταν αποχώρησε από το γραφείο μου η τρόικα για να επανέλθουμε στη διαπραγμάτευση και να πάμε στο κούρεμα του χρέους και στο νέο μεγάλο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων με τους πολύ ευνοϊκότερους όρους, δηλαδή στις αποφάσεις του Οκτωβρίου και του Φεβρουαρίου, αυτό είχε ως αντικείμενο. Τη μεγάλη σύγκρουση για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται το πρόγραμμα λόγω των εσφαλμένων προγνώσεων των εταίρων μας, της τρόικας. Αυτή ήταν η σύγκρουση.
Η σύγκρουση ήταν ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, το γεγονός ότι το πρόγραμμα οδηγούσε σε βαθιά σωρευτική ύφεση. Περιμένουμε να έρθει τώρα η έκθεση του ΔΝΤ ή να έρθει ο κ. Μπλανσάρ να μας μιλήσει για τους πολλαπλασιαστές; Αυτά τα έχουμε πει. Έχουμε αντικρούσει με στοιχεία και επιχειρήματα αυτές τις θέσεις, έχουμε αγωνιστεί να προστατεύσουμε και τους Έλληνες πολίτες και τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας και την προοπτική της εθνικής οικονομίας.
Αλλά μήπως πιστεύουν ορισμένοι ότι είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια καλή και σε μια κακή επιλογή; Είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο κακό αυτό πρόγραμμα και στη διατήρηση της οικονομίας, των εισοδημάτων, των περιουσιών αλώβητων, ακέραιων, χωρίς κανένα πρόβλημα; Όχι δυστυχώς.
Το δίλημμά μας ήταν και είναι πάντα ανάμεσα σε ένα κακό και σε ένα χειρότερο πρόγραμμα, ανάμεσα σε μια λύση επώδυνη και μια λύση καταστροφική. Και διαλέξαμε και διαλέγουμε τις επώδυνες λύσεις, επειδή θέλουμε να αποφύγουμε τις καταστροφικές και θανατηφόρες λύσεις.
Αλλά τώρα μπορούμε να μιλήσουμε με πιο επιτακτικό και τελικά με πιο πειστικό τρόπο και προς τους εταίρους μας, γιατί αυτό μας το επιτρέπουν οι θυσίες του ελληνικού λαού, τα αποτελέσματα που έχουμε χάρις στις προσπάθειές που έχουν κάνει όλοι οι Έλληνες και ιδίως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχότεροι, τα χαμηλότερα στρώματα που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης δυσανάλογα.
Γι' αυτό πρέπει να είναι καθαρό το μήνυμα που στέλνουμε: Πως δεν αρκούν τα λόγια των εταίρων μας, των θεσμικών συνομιλητών μας, πρέπει να καταστεί και δική τους συνείδηση ότι η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία δεν αντέχουν άλλα μέτρα τέτοιου τύπου.
Πρέπει και η συζήτηση για τα θέματα αυτά εξ αρχής να προσανατολιστεί σωστά και αυτή η σωστή κατεύθυνση είναι η εφαρμογή των συμφωνημένων, η εκτέλεση του προϋπολογισμού, ώστε να αποτραπεί κάθε πιθανότητα να ζητηθεί η λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.
Όλη μας η αγωνία, όλη μας η φροντίδα, όλη μας η προσπάθεια, πρέπει να κατατείνουν στη στήριξη της πραγματικής οικονομίας μέσω του τραπεζικού συστήματος, μέσω του ΕΣΠΑ, μέσω μιας φιλοεπενδυτικής φιλοαναπτυξιακής Διοίκησης, η οποία στρατεύεται από κοινού με μια Τοπική Αυτοδιοίκηση δημιουργική και μια κοινωνία που θέλει επενδύσεις, ανάπτυξη, δουλειές, που θέλει η Ελλάδα να γίνει επιτέλους κανονική, ανταγωνιστική, αυτοδύναμη, ισότιμη, ασφαλής.
Είναι πολύ καθαρή η δική μας κατεύθυνση.
Αυτό αφορά και τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα σε όλους τους τομείς. Θέλω να είμαι και εδώ σαφής: η εμμονή των θεσμικών μας εταίρων στο ζήτημα των θεσμικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, λειτουργούσε γι' αυτούς ως άλλοθι προκειμένου να μην καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για τις αποτυχημένες μακροοικονομικές τους προγνώσεις, που οδήγησαν στη βαθιά σωρευτική ύφεση και τώρα ανοίγουν μια συζήτηση περί πολλαπλασιαστών και προγνώσεων. Μια συζήτηση, που μόνο επιμηθείς δικαιούνται να κάνουν, χωρίς συνείδηση της ιστορίας και του τι σημαίνει για τους πραγματικούς ανθρώπους, τις πραγματικές επιχειρήσεις, την πραγματική οικονομία κάτι τέτοιο.
Για μας όμως η υπόθεση των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, δεν είναι άλλοθι. Δεν είναι άλλοθι στην επιχειρηματολογία κάποιων τεχνοκρατών που θέλουν να αποσείσουν την επιχειρησιακή και υπηρεσιακούς τους ευθύνη για εσφαλμένες επιλογές.
Για μας, οι αλλαγές αυτές είναι ζωτικές ιστορικές επιλογές, που επιτρέπουν στην Ελλάδα να βγει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια από την κρίση και να πορευτεί στη μακρά περίοδο μετά την κρίση, αυτόνομη, αυτοδύναμη, ουσιαστικά ισότιμη.
Για να προχωρήσουν όμως αυτά, πρέπει να ξεφύγουμε από την παγίδα στην οποία κάποιοι θέλουν να εγκλωβίσουν την ελληνική κοινωνία: την παγίδα της έντασης, την παγίδα της βίας, την παγίδα του διχασμού και της ρήξης για την οποία μίλησα στην αρχή.
Είμαστε υποχρεωμένοι να συνάψουμε όλες τις αναγκαίες θεσμικές και κοινωνικές συμφωνίες. Πρέπει να κινητοποιηθούν όλοι οι πολιτειακοί και θεσμικοί παράγοντες: Kεντρική Kυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση, ανεξάρτητες Αρχές, Δικαιοσύνη. Πρέπει να κινητοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας, πρέπει ο επιχειρηματικός κόσμος να αναλάβει το μερίδιο της δικής του ευθύνης να μην αρκείται στην άσκηση κριτικής προς το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Πρέπει τα Συνδικάτα, πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο.
Άρα χρειαζόμαστε μια μεγάλη θεσμική και κοινωνική συμφωνία για την εθνική στρατηγική. Αλλά αυτή τη συμφωνία κάποιοι αναγκάζονται τώρα να την παραδέχονται ρητορικά και να την παρεμποδίζουν πραγματικά.
Αυτό συνέβη τις τελευταίες μέρες και με την απαράδεκτη κοινωνικά απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Πλήττουν την αξιοπιστία του Συνδικαλιστικού Κινήματος όποιοι το καθιστούν αντίπαλο της κοινωνίας και όποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το να φορτίζεις την ατμόσφαιρα και να επαυξάνεις την ταλαιπωρία της κοινωνίας υπό τέτοιες οικονομικές συνθήκες, είναι μια πρόκληση. Είναι μια απαράδεκτη και αδιανόητη πρόκληση.
Αυτή η αντίληψη για το Συνδικαλιστικό Κίνημα και τις συνδικαλιστικές πρακτικές, δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες της εποχής και με τη δική μας αντίληψη για το τι σημαίνει δημόσια ευθύνη.
Φίλες και φίλοι, είναι προφανές από όλα αυτά ότι οι προσυνεδριακές μας διαδικασίες και αυτό καθαυτό το Συνέδριο που έχει οριστικά τοποθετηθεί για το διάστημα 28 Φεβρουαρίου 2 Μαρτίου, είναι απόλυτα συνδεδεμένες με την αγωνία της χώρας να κάνει τη στροφή.
Η στροφή που θα κάνει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, οι ριζοσπαστικές, απροσδόκητες σε πολύ μεγάλο βαθμό, αποφάσεις που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του, την οργάνωσή του, την ταυτότητά του, είμαι βέβαιος ότι θα συντελέσουν στο να ξεπεραστούν αγκυλώσεις, θα συντελέσουν στο να αποκτήσει η κοινωνία ξανά μια θετική και καλόπιστη επαφή με αυτό που λέγεται πολιτικός λόγος και πολιτική δραστηριότητα.
Είχε πει η Μελίνα κάποτε, με το δικό της μοναδικό επιγραμματικό τρόπο, ότι «δεν αρέσουμε» και είναι αλήθεια ότι δεν αρέσουμε. Δεν αρέσει όλο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, δεν αρέσει και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά όποιοι νομίζουν ότι θα κρυφτούν πίσω από το ΠΑΣΟΚ, ότι όπως το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε μόνο του να σηκώσει το βάρος της κρίσης και να πληρώσει ένα δυσανάλογο μεγάλο τίμημα, τώρα θα βρεθεί το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει μόνο του το βάρος της κρίσης νομιμοποίησης και αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, κάνουν λάθος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρη συνείδηση της ιστορικής του ευθύνης και του επίκαιρου ρόλου του ως εγγυητή της σταθερότητας και της εθνικής στρατηγικής. Έχει επίσης πλήρη συνείδηση της υποχρέωσής του να αναλάβει πρώτο αυτό τις πρωτοβουλίες που είναι αναγκαίες για τη ριζική και ριζοσπαστική ανανέωση του τρόπου πολιτικής οργάνωσης, έκφρασης και αντιπροσώπευσης.
Το πετύχαμε ιστορικά ως χώρος, χάρις στις μεγάλες πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ιδίως την περίοδο 1974-1981. Θα το πετύχουμε και τώρα για δεύτερη φορά, γιατί ξέρουμε ότι αυτό είναι για μας και υποχρέωση και ευκαιρία και γιατί είναι υποχρέωση όλων μας να πετύχουμε αυτό που έχουμε πει: την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, μαζί με την άνοδο της χώρας.
Και αν κάποιοι φαντασιώνονται ότι μπορούν να επαναλάβουν ως φάρσα τις διαδρομές της μεταπολίτευσης και να υποκαταστήσουν το παλαιό ΠΑΣΟΚ, να ξέρουν ότι στην πραγματικότητα χάνουν το χρόνο τους και τον ορίζοντά τους. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν διεκδικεί τον παλιό του εαυτό, αλλά επινοεί, ανακαλύπτει και επιβάλλει το νέο του εαυτό.
Γι' αυτό θα κινηθούμε με άλλες ταχύτητες, με πιο ριζοσπαστικό και ευέλικτο τρόπο και αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που θα κυριαρχήσει στην προσυνεδριακή μας διαδικασία. Σας ευχαριστώ››
