Με την πρόσφατη ανακοίνωση για την τοποθέτηση του κ. Βιρβιδάκη στη θέση του «συντονιστή της πολιτικής για την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων», διαφαίνεται μια μετάθεση του θέματος από ζήτημα ολοκληρωμένης διαχείρισης σε ζήτημα απορρόφησης πόρων των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ και επίσπευσης της κατασκευής ορισμένων έργων.
Η διάχυση των ευθυνών στη διαχείριση των απορριμμάτων είναι μέχρι σήμερα μια από τις βασικές αιτίες μη καθιέρωσης ολοκληρωμένων και αποτελεσματικών πολιτικών, σε συνδυασμό με την επικράτηση της αντίληψης ότι κάποια έργα θα επιλύσουν το πρόβλημα, ως διά μαγείας, χωρίς να είναι εξασφαλισμένη η τήρηση της ορθής περιβαλλοντικής πολιτικής, με καθιέρωση της ιεραρχίας (πρόληψη, διαχωρισμός στην πηγή, ανακύκλωση, ανάκτηση και τελική διάθεση υπολοίπων) σε όλο τον κύκλο της διαχείρισης, αρχίζοντας από την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση.
Η απόφαση για ανάθεση, τελικώς (;) του συντονισμού της πολιτικής στο υπουργείο Ανάπτυξης και όχι στο υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, όπως αρχικά είχε αποφασιστεί και όπου αυτονοήτως ανήκει (λόγω της αρμοδιότητας του για την τήρηση των ευρωπαϊκών περιβαλλοντικών πολιτικών και τον εθνικό σχεδιασμό της ολοκληρωμένης διαχείρισης), προσθέτει άλλη μια δυσχέρεια στο όλο σύστημα διακυβέρνησης, που είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσει στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Η διάχυση των ευθυνών στη διαχείριση των απορριμμάτων είναι μέχρι σήμερα μια από τις βασικές αιτίες μη καθιέρωσης ολοκληρωμένων και αποτελεσματικών πολιτικών, σε συνδυασμό με την επικράτηση της αντίληψης ότι κάποια έργα θα επιλύσουν το πρόβλημα, ως διά μαγείας, χωρίς να είναι εξασφαλισμένη η τήρηση της ορθής περιβαλλοντικής πολιτικής, με καθιέρωση της ιεραρχίας (πρόληψη, διαχωρισμός στην πηγή, ανακύκλωση, ανάκτηση και τελική διάθεση υπολοίπων) σε όλο τον κύκλο της διαχείρισης, αρχίζοντας από την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση.
Η απόφαση για ανάθεση, τελικώς (;) του συντονισμού της πολιτικής στο υπουργείο Ανάπτυξης και όχι στο υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, όπως αρχικά είχε αποφασιστεί και όπου αυτονοήτως ανήκει (λόγω της αρμοδιότητας του για την τήρηση των ευρωπαϊκών περιβαλλοντικών πολιτικών και τον εθνικό σχεδιασμό της ολοκληρωμένης διαχείρισης), προσθέτει άλλη μια δυσχέρεια στο όλο σύστημα διακυβέρνησης, που είναι αμφίβολο αν θα οδηγήσει στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
